Het leven op Zanzibar

Op zaterdag 8 september zijn we na een behoorlijke stres vlucht in Zanzibar aangekomen. Even een uitleg over wat de oorzaak hiervan was:

 

Vanaf Thailand namen we een vlucht naar Mumbai waar we rond 17.00u aankwamen. We moesten daar ongeveer 10 uur wachten op de volgende vlucht dus hadden we besloten om zelf onze koffers van de band te halen en in te checken bij Kenya Airways zodat we zeker wisten dat onze koffers aan zouden komen in Zanzibar. In Mumbai konden we om bepaalde redenen (visa) niet voorbij de douane om zelf onze koffers op te halen en in te checken. Indigo airlines (maatschappij waarmee we vanuit Bangkok zijn gevlogen) zou voor ons de koffers collecteren en zodra de counter van Kenya Airways open was inchecken. Zij zouden rond 23.00u onze paspoorten op komen halen, voor ons inchecken en daarna onze tickets komen brengen. Helaas was het niet zo makkelijk want de medewerkster van Indigo:

 

       1)      Kwam een half uur te laat

2)      Kwam terug om onze visa mee te nemen, die wilden ze bij Kenya Airways zien.

3)      Kwam weer terug om te vragen of we een ticket hadden dat we weer uit Tanzania gingen. We gaven onze wereldticket waarop onze laatste vlucht Mumbai-Amsterdam staat.

4)      Kwam weer terug om te zeggen dat het niet voldoende was of dat we niet iets anders hadden om ons vertrek vanuit Zanzibar te bewijzen. We hadden niks vast staan maar zeiden dat we naar Namibië gingen om daar te reizen met pa & ma van Rooij.

5)      Kwam weer terug met een medewerker van Kenya Airways met het bericht dat ze ons niet met de vlucht mee mochten laten gaan. Dat betekende dat we 2 nieuwe tickets moesten kopen.

-        Van Mumbai naar Tanzania

-        Een ticket uit Tanzania

Dit bericht kwamen ze een uur voor vertrektijd brengen. We vroegen of we nog wel mee konden als we ter plekke snel een ticket boekten uit Tanzania. Kat kon wel maar ook dat ging niet van een Leie dakje omdat:

1)      Wij geen internet hadden om te boeken

2)      Geen airline counter in de buurt was

3)      En de medewerker van Kenya Airways met onze visa een ticket moest boeken.

 

Nadat hij eindelijk een ticket had geboekt moest hij ons en de koffers nog inchecken voor vlucht de Mumbai-Zanzibar. Indigo was verantwoordelijk voor onze koffers. Zij kwamen al snel terug met 2 onofficiële bagagetags maar de koffers waren in ieder geval ingecheckt. Meneertje van Kenya Airways had schijnbaar al tegen de medewerkers van Indigo gezegd dat we maar gewoon met de volgende vlucht mee moesten gaan. Gelukkig stemde Indigo hier niet mee in. Hier had meneertje Kenya Airways waarschijnlijk niet op gerekend want meneertje had onze instapkaarten niet bij zich. Weer allerlei geregel om onze instapkaarten te krijgen. Die kregen we 20 min. voor vertrektijd. De gate zou eigenlijk al gesloten zijn. Maar nee nee we waren er nog niet. We moesten voor de 2^e keer door de security om een stempel op onze instapkaarten te krijgen. Niet dat die apen dan even snel controleren neeeeee alles op het gemakje. Als een speer renden we naar de gate die gelukkig niet al te ver weg was en die gelukkig pas net was geopend. Tot overmaat van ramp werden we er uitgepikt en wederom ondervraagd of we bewijs hadden dat we Tanzania weer verlieten. PFFFF ik kan vrij veel druk hebben maar op dat punt kwam het stoom uit mijn oren!

Zoals vele weten kwamen we uiteindelijk op zaterdag ochtend in Zanzibar aan en waren beide koffers nergens te bekennen. Gelukkig konden we de hele route vanuit Bangkok doorgeven waardoor we onze koffers de volgende dag, zondag, op konden halen.

Uitzicht vanuit inimini vliegtuig

Ali, de directeur van ZSPCA, kwam ons samen met 2 andere leden van het vliegveld ophalen. We zijn meteen naar immigratie gegaan om aan te geven dat we vrijwilligerswerk komen doen en naar Kenya Airways om de ticket te cancelen die ze voor ons in Mumbai hadden geboekt. We aten onze lunch en vertrokken naar het huis van Ali. Hij woont in een nationaal park met een ander gezin. Er staan daar drie huizen en een is voor ons. Het is een huisje zoals de locals wonen. We zagen dat ze het een beetje voor ons hadden opgeknapt. Er ligt zeil op de grond en sommige kamers zijn geschilderd. Hij liet ons de woonkamer en de slaapkamer zien. Ik had nog geen wc gezien dus liet hij zien waar onze toilet was. Het is niet echt een toilet maar een gat in de grond met een diepe put eronder. Voor het gat stond een emmer met water en een bekertje waar zij dus mee “afvegen”. En hoe moeten we douchen vroeg ik. Er hing geen douche. In het gangetje zag ik wel een emmer staan onder een kraan. Dat is onze douche. Onze billen schoonmaken met alleen water zagen we toch niet echt zitten dus hebben we de volgende dag een groot pak toiletpapier gekocht. Voor de rest went het leven erg snel. Natuurlijk douchen we minder vaak dan we thuis zouden doen maar voor de stank hoeven we het niet te doen daar schijnen ze zich hier toch niks van aan te trekken.

We hebben geen eigen keuken dus krijgen we elke ochtend en avond het eten dat één van de vrouwen van Ali (hij heeft er 2) heeft klaar gemaakt. Elke dag een stukje vis. Soms krijgen we brood met een sausje, rijst met een kokosnoot smaak, een droge pannenkoek en aardappel soorten. In het begin was het best moeilijk om alles op te eten. Het is veel en voor ons droog. Ook dit went en wordt steeds lekkerder hoewel  het mij nog steeds niet lukt om alles op te eten. Het is ons nu ook duidelijk waarom de meeste zo’n sterke lichaamsgeur hebben. Wij betrappen onszelf er op dat wij soms ook een onaangenaam luchtje met ons mee dragen en dat komt waarschijnlijk door de vis en de zure sausjes.

Woonkamer, links mr Ali

master bedroom

gang

binnenplaats naar toilet/douche (links achter)

Toilet

Ja en zo poepen we.

3 huisjes, wij wonen in de rechter.

Uitzicht vanuit master bedroom

Red Colobus monkey bijna in onze slaapkamer, heerlijk wakker worden!

Maar goed. We zijn hier dus om ZSPCA te helpen. Ze willen graag een onderzoek doen naar de dierenwelzijn op Zanzibar. Niemand bij ZSPCA heeft kennis over dieren dus kunnen wij ze hier goed mee op weg helpen. Ze hadden gedacht dit wel even snel te kunnen doen maar we hebben ze in ieder geval al laten zien dat ze meer tijd nodig hebben dan een paar weken. We hebben al een opzetje voor ze gemaakt en ronden dat binnenkort af. We zitten hier alweer bijna 3 weken en hebben al verschillende dingen gedaan.

In de eerste week hebben we verschillende dorpjes bezocht. Zo zijn we ook bij een middelbare school geweest. Ze krijgen op de middelbare school in het Engels les. Dit vond ik erg vreemd aangezien er maar weinig goed Engels spreken. Gijs zei ‘oh dat is wel goed, dat ze in het Engels les krijgen’ Ja ,zei ik, als ze Engels snappen wel. Dat schijnt dus ook een groot probleem te zijn, ze kunnen bijna geen Engels. Hoe moeten ze dan in hemelsnaam de stof begrijpen? 
Afgelopen week zijn we al alleen van ons huis naar het kantoor geweest. Ali vindt het moeilijk om ons alleen te laten omdat hij bang is dat er iets met ons gebeurd. We zijn met z’n tweeën op veel plekken op de wereld geweest en leven nog steeds dus we konden ook wel alleen naar het kantoor reizen zeiden we. Dus op een dag liet hij ons toch maar alleen gaan. Met een papiertje waarop stond welke nummers we konden pakken zijn we vertrokken. Om naar kantoor te gaan moesten we eerst voor 1000 Shilling (50 eurocent) p.p een omgebouwde truck pakken naar Darajani (busstation in de stad) pakken. Dit duurt ongeveer een uur. In Darajani pakken we weer een andere omgebouwde truck maar dan kleiner naar het kantoor en dan zijn we er. Heel simpel. Het is alleen niet zo gestructureerd als in Nederland. Iedereen die een truck kan kopen mag beginnen met het vervoeren van mensen. Daarbij stoppen ze alle voertuigen zo vol als ze kunnen. In een truck mogen bijvoorbeeld max. 28 man maar zij krijgen het voor elkaar om er 45 in te stoppen. Letterlijk op elkaar gestapeld! Dan laden ze het dak ook nog eens super vol. We hebben al meerdere keren in zo’n truck gezeten waarbij we dachten dat het ieder moment zou instorten, zo vol zat het. Ze hebben trouwens geen tijdschema waarop ze rijden. Dus als je aan de kant van de weg staat te wachten kan je er snel een hebben maar het kan ook gerust een uur duren voordat een truck komt.
Afgelopen zaterdag zijn we ook alleen met het openbaar vervoer naar Paje Beach geweest. Weer een wit strand helder blauw water. Erg lekker om te relaxen. We hadden nog geen dagje voor onszelf gehad dus dat was wel even lekker.
Verder spelen we af en toe met de buurkinderen. Ons buurjongetje Moudi is zes jaar en zijn zussen Mounera en Selma zijn elf en twaalf jaar. Mooi om te zien hoe blij ze van simpele dingen kunnen worden. Moudi speelt met een plastic flesje dat hij heeft omgebouwd tot een autotje en sleurt dit aan een touwtje overal mee naar toe. Ze spelen ook vaak met een stofje gevuld met iets wat een balletje is waarmee ze naar elkaar overgooien.
Gijs en ik zijn er al achter dat ze muziek erg leuk vinden, dat horen ze denk ik niet zo vaak. Dus we hebben al een paar keer met ze op straat gedanst. We nemen dan de laptop met de box naar buiten en zetten liedjes op. Ze krijgen er geen genoeg van. Het geeft ons wel een goed gevoel om iets me ze te kunnen doen wat ze niet kennen en waar ze heel blij van worden. Zo kenden ze ook geen hink stap sprong en nog wat dingetjes wat we ze hebben geleerd.
Nu krijgen we zo af en toe een hint, doordat ze beginnen te zingen, dat ze muziek willen horen. We kunnen niet met ze praten aangezien we geen swahili kunnen en zij geen Engels maar zulke hints kunnen zij wel overbrengen haha.

Ontvangst kantoor ZSPCA

Daladala: openbaar vervoer

Eten eerste avond

Tree nursery

Honden van 1 eigenaar



Middelbare school klas

Middelbare school

Gijs en Fatuma (dochter van mr Ali)

Fatuma

Poging tot vlechten.

Op paje beach

Alles op het dak gestapeld.

Poging was mislukt dus dan maar naar de barber.

Wij met Kombo (lid van ZSPCA)

Resultaat

Fietsend in Zanzibar. Wij Wazungu (europeanen) worden vaak achterna gekeken ;)

Elephant shrew

Dansen met de buurkinderen!

Gijs met Mudi

Boswandeling

Maar goed. Dit was even een update over ons leven in Zanzibar.

Nog wat foto's van onze laatste week Thailand

Flight of the Gibbon

Elephant care mahout course

In de avond lekker patat met frikadel speciaal

 Chiang Mai Zoo

Treinreis Chiang Mai - Bangkok

Nee ik heb geen wallen!

Tjoeketjoeke tjooeek tjooeek



Zitplaatsen omgebouwd tot bed.

 

Einde Azië avontuur