Chemaia

Zaterdag nadat we terug waren van ons etentje op Jemaa El Fna hebben we ons koffers ingepakt. De volgende dag zouden we rond 12.00u de taxi nemen naar SPANA in Chemaia. Claudia vertrok iets vroeger dan ons richting Khemiset. Zij zou om 07.30 SPANA Marrakech verlaten. In de nacht van zaterdag op zondag kreeg ik op eens ontzettende oorpijn en we hadden geen pijnstillers bij ons. Ik kon er niet van slapen dus hebben we Claudia om 02.30u wakker gemaakt. Gelukkig had zij wat pijnstillers dus heb ik er meteen 2 genomen. De volgende dag zijn we samen met Dr. Boubker naar een privé kliniek gegaan. Ik had een nasale infectie waarvan het pus in mijn oor was gekomen. De dokter gaf me 4 verschillende medicijnen naar huis die ik bijna allemaal 3 x per dag moet nemen. Ik dacht dat oordruppels wel genoeg zouden zijn maar geen van de medicijnen zijn oordruppels. Na ons bezoek aan de dokter zijn we vanuit SPANA met een taxi naar de parkeerplaats voor grand taxi’s gegaan. Vanuit daar konden we een grand taxi naar Chemaia nemen voor 30 Dirhams (€3) p.p.

De taxichauffeur zette ons vooraan de grote parkeerplaats af. Nu moesten we nog de taxi zoeken die naar Chemaia zou rijden. Vooraan stonden wat mannetjes die alles organiseren dus vroegen we naar een taxi naar Chemaia. Voor 600 Dirhams had hij een taxi voor ons. Dat is 10x meer dan we van plan waren te betalen dus legden wij uit dat we voor 30 Dirhams p.p met een taxi wilden. Oh zei hij, jullie willen een taxi delen dan moeten jullie verder naar achter lopen. Ongeveer op de helft van de parkeerplaats liepen we iemand voorbij die Chemaia riep. Dat moest onze taxichauffeur zijn. Hij had een blauwe Mercedes. Een man zat er al we moesten dus nog op 3 andere mensen wachten. Ik denk dat deze taxi’s grand taxi’s worden genoemd omdat ze veel meer mensen dan er eigenlijk in passen in stoppen. Zo zijn we uiteindelijk met 4 personen op de achterbank en met 2 personen op de bijrijdersstoel naar Chemaia gereden. Na ongeveer 1 uur en een kwartier kwamen in Chemaia aan. Driss, de vet technision van SPANA kwam ons ophalen. Hij sprak goed Engels en gaf ons een verwelkomend gevoel. We reden rechtstreeks naar SPANA. Het is veel kleiner vergeleken met SPANA Marrakech en het ziet er minder onderhouden uit. De slaapkamer, badkamer en keuken waren vergelijkbaar met Marrakech. Nadat we onze spullen hadden weggelegd zijn we met hem het dorpje in gereden om wat eten te halen. Hij zette ons weer af bij SPANA en reed door. De volgende morgen stonden we om 08.00u klaar. Iets over 08.00u kwam een man, Achmed, binnen. Hij begon de dieren te voeren en de boxen schoon te maken. Achmed sprak geen Engels dus wilden we wachtten op Driss. Iets later kwam Lavisa, de schoonmaakster. Na een half uur was Driss er nog steeds niet dus vroegen we of we Achmed konden helpen. Hij begreep ons niet maar had een manier gevonden om toch te kunnen communiceren. Eerst sprak hij altijd in het Frans en met gebaren en als we er nog niet uit kwamen liep hij naar de computer om via google translate te praten. Hij leek te begrepen wat we vroegen dus nam hij ons mee naar de dieren. Eén voor een legde hij uit waarom ze bij SPANA waren. Driss had ons dat al verteld dus maakten wij dat hem duidelijk. Misschien begreep hij ons verkeerd want hij zei oohh en ging weer verder met zijn werk waardoor wij nog steeds niet wisten wat wij konden doen. Op dat moment was er nog steeds niemand die ons iets uit kon leggen en ik voelde me niet lekker dus besloot ik maar op bed te liggen. Gijs bleef wachten op  Driss of een van de dierenartsen. Na ongeveer 2 uur kwam Kamel. Een dierenarts die ook geen Engels kan. Hij liet Gijs de wond van een ezel schoonmaken die een keizersnede heeft gehad. De keizersnede was via de zij gedaan dus was het makkelijk schoonmaken. Ik had ondertussen een poging gedaan om mee te werken maar voelde me te zwak dus was maar weer op bed gaan liggen.  Nog later kwam de 2^e dierenarts die wel Engels kan. Hij nam de tijd om alles aan Gijs uit te leggen en liet hem zelfs presentaties zien die hij op de Seminar in Marrakech gaat geven. Het was een rustige dag dus hebben Kamel en Gijs wat boodschappen gedaan. Ook zijn ze naar een hoefsmid geweest om een hoefijzer te halen. Die avond zijn we op tijd naar bed gegaan. Veel nachtrust hebben we niet gehad aangezien de hond van SPANA, Fifi, om elke wiswasje begint te blaffen. Doordat de hond begint te blaffen beginnen de ezels te bulken. Dat doen ze niet echt zachtjes dus je kan je voorstellen dat als je naast de stallen slaapt het onmogelijk is om hier doorheen te slapen.

 De volgende dag stonden we om 08.30u klaar. We begonnen samen de ezel met de keizersnede te verzorgen en hebben daarna nog meer wonden verzorgd. Tijdens het spreekuur kwam een jong paard van ongeveer 2 jaar die Tetanus heeft opgelopen. Elke keer als hij met z’n ogen knipperde kwamen de derde oogleden tevoorschijn. Hij had al een tijdje niet gegeten en was behoorlijk wild. Hij werd lichtelijk verdoofd, werd in een donkere ruimte gezet en kreeg watjes in zijn oren tegen het geluid. Volgens de dierenarts zijn er 4 stadia waarin ze kunnen verkeren. Bij 1 en 2 hebben ze nog kans om te overleven maar bij 3 en 4 (bijna) niet meer. Dit paard had een score van 2,5 dus is het maar de vraag of hij het zal overleven. Later kwam een muildier binnen met hechtingen in z’n voorhoofd die Gijs mocht verwijderen. Driss kwam later op de middag binnen en vroeg of we injecties konden geven. We legden uit dat we dat geleerd hebben en hebben gedaan maar alleen bij kleine huisdieren en niet bij paarden. Hij gaf Achmed de opdracht om met ons te oefenen. Met Frans, gebaren en google translate heeft Achmed ons injecties in de ader, spier en onder de huid leren zetten. Die dag hebben geen boodschappen hoeven te doen. In de middag kwamen ze namelijk speciaal voor ons twee een tangine brengen. Onderop lag lamsvlees en daarboven op als een piramide groenten. In de avond bracht de dierenarts ook nog een zak vol met vis. De enige vissoorten die wij daarvan kenden waren gamba’s en slibtongetjes.

De volgende dag, tevens onze laatste dag in Chemaia, hebben we samen met de dierenarts de spalken van een veulen vervangen. Dit veulentje is geboren met misvormde benen. Om het diertje nog een kans te geven spalkt de dierenarts de benen in. Hopelijk groeien ze dan weer recht en kan hij normaal lopen. Toen het veulentje binnen kwam kon hij niet staan of lopen. Wij haalden de spalken weg en lieten de veulen staan. De dierenarts had duidelijk al vooruitgang geboekt want de veulen kon zonder spalken lopen. Verder heb ik die dag ook nog hechtingen verwijderd bij een hele grote muildier. In de avond hebben we onze spullen gepakt omdat we de volgende ochtend met de bus naar Casablanca wilden gaan. We hebben een hele leuke tijd gehad in Chemaia. We hebben er veel geleerd en de mensen waren heel vriendelijk.

Laatste dagen voor vertrek

Nadat ik mijn laatste blog heb geplaatst zijn we nog een paar dagen in Marrakech gebleven. Het werk was elke dag hetzelfde en we hadden alle drie (Claudia, Gijs en ik) wel weer zin in een ander center. Terwijl we de dagen aan het aftellen waren hebben we nog wel wat dingetjes ondernomen. Zo was een vriend (Antonio) van Claudia, uit Portugal, naar SPANA gekomen. Hij was voor een paar dagen in Marrakech op vakantie en besloot Claudia in SPANA op te komen zoeken. Marrakech is een grote stad en heel toeristisch dus wilden wij de wijk laten zien waar wij de afgelopen weken hebben gezeten. We liepen richting de souk, waar we altijd onze groenten en fruit kochten, en maakten via de hoofdweg een rondje. Net toen we voorbij de souk waren en Claudia wilde vertellen dat ze zich altijd veilig op straat voelde kwamen drie jongens aangerend. Ik zag de voorste jongen al naar het tasje van Claudia kijken waar fruit en groenten in zat die ze zojuist op de souk had gekocht. Op dat moment dacht ik even dat hij wat met het tasje wilde doen maar toch geloofde ik weer in het goede van mensen. Zo snel als ik mijn gedachte had bijgesteld had ik toch bij mijn eerste gedachten moeten blijven. De jongens renden namelijk rechtstreeks op het tasje af en schopte het uit haar handen. Haar groenten en fruit rolden over de grond. Om er nog een schepje boven op te doen trapte de laatste jongen tegen een stuk fruit aan. Vol verbazing keken we op en zagen we de twee voorste jongens weg rennen. Terwijl Claudia haar eten van de grond af raapte stond de laatste jongen nog bij het stuk fruit waar hij zojuist tegen aan had geschopt. Hij raapte het op en zei sorry tegen Claudia en gaf het terug.  Geen idee waar dat voor nodig was maar het was niet echt bepaald een situatie waar je door veilig voelt. Claudia had zich op dat moment toch even bedacht. Nadat we klaar waren met ons rondje zijn we nog naar de bakker gegaan om vers brood en een toetje voor na het eten te halen. In de middag hadden we al besloten om bij het ieniemienie tentje op de hoek van SPANA te eten. Voor 5 Dirhams (€ 0,50) kan je daar een kop soep, een pannenkoek en een klein glas thee nuttigen. Nadat we voor €0,50 onze buiken vol hadden gegeten zijn we terug naar SPANA gegaan en hebben we daar onze toetjes opgegeten. Inmiddels was een ander vrijwilligster, Antoinella uit Italië, gearriveerd. Ze zat al zes weken in Marokko en was de laatste drie weken op een ander center in Marokko geweest. We hebben even met haar zitten kletsen en zijn toen naar bed gegaan. De volgende dag (zaterdag) zijn we met z’n drieën weer op pad gegaan. Gijs en ik wilden een ticket boeken voor de bus van Safi naar Casablanca. Daarvoor moesten we naar het CTM dat in de nieuwe wijk Gueliz ligt. Verder wilden we ook naar IMZI tours om een trip naar de woestijn te boeken. Met de bus zijn we naar de kruising van Gueliz gegaan en vanuit daar op zoek gegaan naar het CTM. Voordat we bij het CTM aan waren gekomen waren we al verschillende mensen tegen gekomen die een woestijn trip aanboden die overigens goedkoper zijn dan bij IMZI tours. We kwamen al snel achter dat alle trips die zij aanbieden op hetzelfde neerkomen dus wilden we later die dag een trip boeken bij één van de mannetjes die we onderweg waren tegen gekomen.

Uiteindelijk bij het CTM aangekomen kregen we te horen dat we daar geen ticket van Safi naar Casablanca konden boeken. Dat moesten we in Safi zelf doen. CTM rijdt namelijk niet vanuit Chemaia naar Casablanca maar wel vanuit Safi dus hadden wij het idee om via Safi naar Casablanca te reizen. Dat wetende zouden we vanuit Chemaia verder kijken. Na ons bezoek aan het CTM zijn we rechtstreeks naar Jemaa El Fna gegaan. Daar hebben we Antonio ontmoet en hebben we ieder eerst een grote beker verse jus d’orange gedronken, voor maar  €0,40! Daarna zijn we opzoek gegaan naar een tas die Claudia eerder had gezien en wilde kopen. Op het moment dat ze die tas had gespot maar nog niet wilde kopen zag ze hem blijkbaar in elke winkeltje waar ze voorbij liep. Je raadt het al.. Nu wilde ze de tas echt kopen maar kon ze hem nergens meer vinden. Ondertussen kwamen we weer een andere touroperator tegen die ook de woestijn trip aanbiedt. We zijn naar binnen gegaan om te informeren wat hij ons kon bieden. Het klonk allemaal weer precies hetzelfde alleen hij had wel meer foto’s en meer uitleg gegeven over de trip. Ook zei hij dat we vanuit de woestijn rechtstreeks naar Fès kunnen gaan, wat voor ons natuurlijk ideaal is. Gijs wilde niet meteen boeken dus zijn we weer naar buiten gelopen. We liepen het smalle straatje verder af, wat uiteindelijk op niks uit kwam en zijn toen weer omgedraaid. Tijdens dat kleine stukje hadden wij met z’n drieën (Claudia gaat het maar haar vriend doen) besloten om de trip dan toch maar daar te boeken. Een dag later vertrokken we weer uit Marrakech dus dan stond dat in ieder geval al vast. Na het boeken ging onze zoektocht naar de tas weer verder. Gelukkig hadden we na een tijdje eindelijk een winkeltje gevonden die haar tas had.

In de avond zijn we weer bij een van de tentjes op Jemaa El Fna gaan eten. We hadden nummer 117 uitgekozen. De vorige avonden was er namelijk een man die steeds tegen ons zei dat we bij one one zeven moesten eten want die bracht ons naar heaven. Wij waren wel benieuwd naar deze hemel dus zijn we daar gaan eten. Helaas was dit tentje tot nu toe het slechtste tentje waar we op Jemaa El Fna hebben gegeten. Het eten was wel lekker maar de minste tot nu toe.

Meer foto's Marrakech

Tweede week

Hoi allemaal,

Het is weer even geleden dat we iets van ons zelf hebben laten horen. Er zijn niet veel bijzondere dingen gebeurd de afgelopen dagen. Vorige keer heb ik het een en ander over rabiës geschreven en heel toevallig is een paar dagen geleden een ezel gekomen die door straathonden is gebeten. De kans is heel groot dat deze honden rabiës hebben. De ezel is flink toegetakeld en heeft grote wonden. Omdat niet zeker is of de honden die dit gedaan hebben rabiës hebben  moeten we de ezel behandelen als een besmet dier. Zoals altijd zijn de wonden eerst schoongespoeld met water. Samir deed dit met een soort duikbril op om er zeker van te zijn dat er geen bloedspetters in zijn ogen kwamen. Rabiës is namelijk overdraagbaar via slijmvliezen of wanneer je een open wond hebt en in aanraking komt met bloed/slijmvliezen.  

Zondag zijn we weer met z’n drieën (Claudia, Gijs en ik) naar de medina gegaan. We waren van plan met de bus te gaan maar een van de vet technisions bracht ons op het idee om lopend te gaan dus hebben we dat ook gedaan. Het was ongeveer 40 min. lopen om bij de medina te komen. Daar wilden we wat moskee’s bezoeken en later nog een paleis en een tombe. We waren door de poorten van de medina gelopen en er kwam al een man naar ons toe die wel wat mooie moskee’s wist. Eerst legde hij uit hoe we moesten lopen maar als snel wilde hij ons al lopend de weg wijzen. Gijs en ik hadden natuurlijk al een vermoeden wat dit mannetje van plan was maar Claudia wilde hem wel volgen. Gijs had helemaal geen zin en ik zat er tussen in maar we volgden maar. Hij bracht ons naar straatjes die steeds smaller werden en verder van de hoofdweg lagen. Gijs en ik konden weinig  verstaan van wat hij zei aangezien hij alleen maar Frans sprak. Na een tijdje werden we door een andere man gevolgd. Dit mannetje werkte al helemaal op Gijs’ zenuwen. Nog geen 10 min later kwam dit mannetje er ook bij en probeerde in het Duits uitleg te geven over de “bezienswaardigheden” waar we voorbij kwamen. Zo zaten Gijs en ik opgescheept met een Duits sprekende moslim en Claudia met die andere. Hoe verder we liepen hoe geïrriteerde Gijs raakte en zoals iedereen hem waarschijnlijk kent kan hij dat niet onopgemerkt. Dus onze “gids” zei heel de tijd dat hij moest relaxen. We hadden al verschillende keren aangegeven dat we er genoeg van hadden maar dat had weinig zin. We konden ook niet zomaar weglopen want we waren inmiddels zover de straatjes ingelopen dat we de weg niet terug zouden vinden. Als laatste kwamen we aan bij een soort ziekenhuis, volgens onze “gidsen”. Er zaten alleen maar bedelaars met lichamelijke beperkingen. Vanaf dat punt zei onze gids dat hij daar moest blijven om voor deze mensen te werken. Toen we weg liepen begon hij om geld te vragen. We wilde eigenlijk helemaal niks geven want we hadden helemaal niet gevraagd of ze ons de smalle straatjes in wilde nemen om dingen te laten zien die niet mooi en oninteressant zijn. Hij bleef ons maar achtervolgen dus gaven we 5 Dirhams, zo’n €0,50. Daar was hij het al helemaal niet eens, volgens hem moesten we zoveel geven dat alle bedelaars ( stuk of 30) iets hadden. Ik zei dat hij 5 Dirhams kon krijgen of niks en we liepen verder. We waren bandieten volgens hem. De andere gids was er nog en die zei dat hij ons de weg naar de square zou wijzen en er geen geld voor wilde. Toen we, na een paar honderd meter,  de weg ongeveer wel wisten zeiden we dat we zelf wel konden lopen. Voor we weg waren gelopen vroeg hij ook om geld. We hebben niks gegeven en gezegd dat hij niks wilde dus ook niks krijgt. Zonder moeilijk te doen liep hij weg, gelukkig. Vervolgens zagen we ons Duits sprekend gids voorbij lopen. Misschien waren zijn zieke bedelaars op eens verhuist maar dat lijkt me sterk. Die dag zijn we nog wel vaker voor de gek gehouden maar dan weer op een andere manier. In de avond zijn we weer wat gaan eten op Djemaa el Fna en hebben we een taxi terug naar SPANA genomen. De avonden daarna hebben we het rustig aan gedaan en zijn we lekker thuis gebleven.

Onze plannen voor de komende weken zijn een beetje gewijzigd. We wilde eerst 4 weken in Marrakech blijven maar we hoorde van andere vrijwilligers dat het op andere SPANA centers leuker is en dat de mensen veel meer tijd voor je hebben. Dus nu gaan we aankomende zondag naar Chemaia, zo’n 80 km van Marrakech. Daar werken we t/m woensdag. Vanuit Chemaia reizen we naar Casablanca waar we wat sightseeing zullen doen. Maandag beginnen we bij SPANA in Casablanca en donderdag de 29^e  reizen we weer terug naar Marrakech. Donderdag de 29^e komen mijn ouders en tante Mart dus gaan we met hun in ieder geval naar de woestijn en bezoeken we Meknes en Fès.

Eerste week

Hoi allemaal,

We zijn hier al bijna een week en we hebben nog niet veel over de gebeurtenissen van afgelopen week verteld. Het werk op SPANA is elke dag bijna hetzelfde. In de ochtend medicijnen geven, daarna wonden verzorgen en verbanden verschonen. Een werkdag van 08.30u tot +- 11.30u. SPANA heeft spreekuur van 09.00u-13.00u en van 14.00u-16.30u. De dieren die op spreekuur komen worden door de dierenarts technisions (assistenten) nagekeken. Zij staan vooraan bij de ingang. De assistenten hier (allemaal mannen) doen eigenlijk hetzelfde werk als de dierenartsen behalve opereren. Wanneer de dieren van het spreekuur verder hulp nodig hebben komen ze naar ons. Ze worden dan tussen door gedaan. Sommigen moet dan blijven en sommigen kunnen weer mee naar huis. Het meeste wat binnenkomt zijn verwondingen. Verder komen ook regelmatig dieren met gebitsproblemen en maag/darm klachten (koliek). In tegenstelling tot Nederland is rabiës (hondsdolheid) hier een groot probleem. Deze week hebben wij nog geen geval van rabiës gezien maar het komt schijnbaar wel vaak voor. Het enge hiervan is dat wanneer paarden de eerste symptomen van rabiës uiten dit dezelfde symptomen zijn als bij koliek. Schijnbaar zijn ze hier heel goed in het onderscheiden van koliek of rabiës maar ze hebben het ook wel eens fout gehad.

De meeste dieren die hier komen zijn van armen mensen. Zij gebruiken ze om mee te werken en hebben weinig respect voor de dieren. Veel dieren worden geslagen en worden heel slecht verzorgd. De eigenaren geven de dieren ook geen naam. Voor Europeanen als wij is het wennen om daarmee te werken. Als de dieren hier namelijk worden opgenomen krijgen ze een stal waarop een nummer staat. Met dit nummer wordt gewerkt en alles bij gehouden. Hierdoor is het moeilijker om een link te leggen want dieren komen en gaan in dezelfde stallen. Eén ding wat Gijs in ieder geval leuk vindt aan deze cultuur is dat ze dieren niet castreren. We krijgen alleen maar hengsten met flinke ballen! Ondanks dat we veel hengsten bij elkaar hebben lijkt het geen probleem te zijn. Het enige wat af en toe vervelend is zijn de ezels die midden in de nacht zichzelf moeten laten horen. Wanneer een begint doet de rest mee. Het zijn voornamelijk de hengsten. Er zit namelijk een interessant vrouwtje in de buurt.

Na het werk

Een stukje bazaar in de buitenlucht

Tot nu toe zijn we elke avond wel op pad geweest. Zo zijn we dinsdag samen met Tess en Claudia naar Djemaa el Fna gegaan. Een grote markt waar van alles te zien is. Veel groepjes die op Marokkaanse wijze muziek instrumenten bespelen, slangenbezweerders, mannen met aapjes, buikdanseressen (volgens mij waren het mannen maar zeker weet ik het niet want alleen hun ogen waren zichtbaar) en gewoon weirdo’s. We zijn over de  bazaar gelopen en daarna wat gaan eten op de markt. Overal waren eettentjes met hetzelfde eten dus hebben we gewoon een tentje gekozen waar de meeste mensen zaten.


Brenda, Claudia, Tess en Gijs

Woensdag zijn we met z’n drieën (Claudia, Gijs en ik) met de bus naar Marjane gegaan. Een grote supermarkt een eindje verderop. Met de bus in Marrakech gaan gaat gepaard met veel gebruiksaanwijzingen. We hadden namelijk gevraagd waar de bushalte was en Samir (vet. Technision) had ons verteld dat het aan het einde van straat was. Toen we de hele straat waren afgelopen waren we geen bushalte tegen gekomen. Dus vroegen wij aan een mannetje dat bij de benzinepomp stond waar de bushalte was. Hij zei daar waar we stonden, dus op de hoek van de straat, de bus zou komen. Vervolgens kwam onze bus eraan dus zwaaide wij dat we mee wilde. De buschauffeur zwaaide gewoon terug en reed door. Daar ging onze bus. Vol verbazing liepen we naar een winkelier in de hoop dat zij ons kon vertellen waar dan wel de bushalte is. Volgens haar moesten we iets terug de straat op. Op straat hebben we het nog verschillende mensen gevraagd maar zonder een duidelijk antwoord. Hoogstwaarschijnlijk omdat ons Frans niet zo goed is en Engels van hun ook niet. Toen kwamen we een jongen tegen die redelijk Engels sprak en die legde uit dat waar we stonden moesten wachten. Dat hadden we natuurlijk al eerder gehoord maar goed we deden maar wat hij zei. Toen kwam onze bus er weer aan. Hij stopte niet bij ons maar 200 meter eerder dus wij waren bang om hem weer te missen. Toen hij weer aan kwam gereden zwaaide we meteen en gelukkig stopte hij. Voor €0,35 konden we met de bus naar Marjane. Toen we bijna bij Marjane waren drukte ik op het knopje in de veronderstelling dat het op dezelfde wijze als in Nederland werkt. Hij kwam bij Marjane in de buurt en stopte niet, twee rotondes voorbij Marjane was hij nog steeds niet gestopt. Een meisje in de bus stond op, liep naar de klapdeuren en begon op de klep boven de deuren te slaan. Dat was schijnbaar de manier om de bus te laten stoppen want nog geen 200 meter later konden we uitstappen. We moesten terug naar Marjane lopen. Voordat we naar Marjane liepen zijn we nog een berg opgelopen, die achter Marjane ligt. Het was een behoorlijke klim. Toen ik boven was en op adem moest komen had ik alleen maar oog voor het uitzicht. Ik had geen camera bij me dus pakte ik mijn telefoon om een foto te maken. Gijs zag dat ik mijn telefoon wilde pakken en zei; doe dat nou niet. Pas toen keek ik om me heen en zag ik overal mannen zitten. Het voelde best bedreigend dus zijn we snel weer naar beneden gelopen. Onderweg naar beneden zagen we op de helft en onderaan de berg nog meer mannen zitten. We denken dat het daarboven niet helemaal pluis is en dat de mannen onderaan naar boven bellen als er mensen of politie aankomen. Na ons berg avontuur zijn we meteen naar Marjane gelopen om boodschappen te doen.
Donderdag hebben we een rondje in de omgeving gelopen en vrijdag zijn we naar het nieuwe gedeelte (gueliz) van Marrakech gegaan, wederom met de bus! Daar hebben we avond gegeten bij een restaurantje waar veel locals zaten. Het was een vis restaurant dus ik heb natuurlijk gamba’s (0,5 kg) gegeten, Gijs een mix van vis en Claudia een tangine met vis. Alles bij elkaar kostten 142 Dirhams Nog geen €15.
Vandaag hebben we een rustig dagje gehad. Om 10.45u waren we al klaar met werken. We hebben heel de middag in de tuin gelegen en straks gaan we een filmpje kijken.

Het is me weer niet gelukt een kort verhaal te schrijven. Ik ga dat denk ik ook niet meer proberen. Jullie zien wel wat het elke keer is geworden. Tot de volgende keer!

Aankomst

Hoi allemaal,

Zoals we tegen iedereen hebben gezegd zouden we een blog bij houden. Het is ons niet gelukt om eerder te beginnen want we hebben geen internet, tenminste geen draadloos. In het kantoor van SPANA kunnen we internetten maar we wisten niet of we daar gebruik van mochten maken. We hebben er wel even kort op gezeten maar pas sinds vandaag weten we dat het echt mag. Dus vandaar nu als nog ons verhaal. Ik ben slecht in het schrijven van korte verhalen dus nu nog een lang verhaal en hopelijk kan ik onze volgende gebeurtenissen in het kort opschrijven.

Aankomst

Zondag 4 maart om 17.00u zijn we met het vliegtuig naar Marrakech gevlogen. Het was een rustige vlucht en om 19.45u lokale tijd zijn we geland. Nadat we onze koffers van de band hadden gehaald liepen we naar buiten op zoek naar een taxi. Zoals in veel Arabische/moslim landen staan 20 chauffeurs  buiten te wachten om de toeristen , waar ze lekker veel van kunnen beuren, in hun taxi te krijgen. Net als veel andere toeristen volgden wij een mannetje die voor ons een taxi regelde. We legden uit waar we naar toe wilden en vroegen hoeveel het kostte. De man vroeg 250 Dirhams zo’n 25 euro. Wij hadden geen flauw idee wat normale prijzen in Marokko zijn en hoever SPANA, onze bestemming, rijden was dus gingen we daarmee akkoord.

Rond 21.30u waren we bij SPANA. De taxi chauffeur stopte langs de weg en wees naar 2 grote ijzeren deuren. In eerste instantie leek het niet op SPANA  waar we moesten zijn maar toen we goed keken zagen we boven de deuren SPANA staan. Omdat SPANA buiten de stad ligt in een buitenwijk waar geen toeristen komen bleef Gijs bij de taxi en liep ik naar de deuren om te kijken of iemand aanwezig was. Gelukkig deed een jongeman de deur open. Hij keek verbaast alsof hij niemand verwachtte. Natuurlijk was hij wel op de hoogte maar ik kan geen Frans en hij geen Engels dus duurde het even voor hij door had dat wij de vrijwilligers waren die die avond aan zouden komen. Gijs was inmiddels al aangelopen en we konden naar binnen. Het was donker maar wat we konden zien was een mooi bij gehouden tuin en je kon zien dat het een afgesloten plaats is waar je veilig van de buiten wereld zit. De jongeman liep voor ons uit om de weg naar onze slaapplek te wijzen. Nadat we de paardenstallen gepasseerd waren deed hij 2 deuren open. We kregen allebei een kamer met 1 bed erin. We moesten dus apart slapen. We hebben nog gevraagd of er een kamer is met een tweepersoonsbed maar aangezien hij geen woord Engels spreekt en wij geen Frans was het geen succes. Het was donker en de kamers zagen er niet verkeerd uit voor een land als dit maar ik kreeg toch weer kriebels van het idee dat er kakkerlakken rond lopen dus besloot ik maar om bij Gijs in bed te kruipen. Voordat we onze spullen op de kamer hadden gelegd kwam een Engels meisje naar ons toe gelopen. Tess heet ze, ze is dierenarts en is hier al 3 weken als vrijwilligster. Gelukkig was zij er om ons te verwelkomen. Ze liet ons SPANA zien en zijn daarna naar de markt gegaan, wat op straat naast SPANA stond, om brood te kopen. Het was behoorlijk druk en we voelde ons toch veiliger dan we hadden gedacht. Rond 23.00u zijn we naar bed gegaan. De volgende ochtend stonden we om 08.30u klaar om mee te helpen. Aangezien de slaapkamers naast de stallen en de behandelkamer zitten konden we lekker lang in bed blijven liggen.

Werken bij SPANA

SPANA is een organisatie dat gratis medische zorg biedt aan dieren. Het is dus voornamelijk gericht op arme mensen die dieren hebben. Het grootste gedeelte van SPANA hier in Marrakech bestaat dan ook uit paarden, ezels en muildieren. Deze worden voornamelijk gebruikt om mee te werken en zien er vaak slecht uit. Maandag om 08.30u is onze eerste werkdag bij SPANA begonnen. Aangezien de paarden, ezels en muildieren de grootste afdeling is en alleen bij deze afdeling mensen werken die redelijk Engels kunnen, werken wij alleen op deze afdeling. We zijn begonnen met het geven van medicijnen daarna zijn we begonnen medische zorg aan de dieren te geven. Veel van de dieren die binnenkomen hebben flinke wonden. Zo was de eerste wond die we mochten verzorgen van een muildier. Daarna hebben we nog verschillende wonden verzorgd en om 12.00u waren we alweer klaar. Om 16.00u moesten we alleen nog medicijnen geven, dat duurde misschien 10 a 15 min.

Na werktijd

Dezelfde dag is nog een andere dierenarts aangekomen om vrijwilligers werk te doen. Claudia is haar naam. Samen met Claudia en Tess zijn we tussen 13.00u en 16.00u naar een grote supermarkt (Marjane) gegaan. Om daar te komen hebben we een taxi genomen. Gijs en ik kwamen toen snel achter dat we de eerste dag veel te veel voor de taxi hebben betaald. De rit naar Marjane kostte namelijk 20 Dirhams (2 euro) en het was ongeveer net zover als naar het vliegveld. Na 16.00u zijn we nog naar een bazaar hier in de buurt geweest. Daar verkopen ze alleen groente, fruit en kruiden.
Dit was ons eerste dagje.

Inmiddels zijn meerdere dagen verstreken en hebben we al het e.e.a. gedaan. Vandaag laat ik het hierbij want ik krijg al commentaar dat dit verhaal veel te lang is geworden. De volgende keer probeer ik het verhaal kort te houden maar wel alles te vertellen, een uitdaging dus!