Aankomst

Hoi allemaal,

Zoals we tegen iedereen hebben gezegd zouden we een blog bij houden. Het is ons niet gelukt om eerder te beginnen want we hebben geen internet, tenminste geen draadloos. In het kantoor van SPANA kunnen we internetten maar we wisten niet of we daar gebruik van mochten maken. We hebben er wel even kort op gezeten maar pas sinds vandaag weten we dat het echt mag. Dus vandaar nu als nog ons verhaal. Ik ben slecht in het schrijven van korte verhalen dus nu nog een lang verhaal en hopelijk kan ik onze volgende gebeurtenissen in het kort opschrijven.

Aankomst

Zondag 4 maart om 17.00u zijn we met het vliegtuig naar Marrakech gevlogen. Het was een rustige vlucht en om 19.45u lokale tijd zijn we geland. Nadat we onze koffers van de band hadden gehaald liepen we naar buiten op zoek naar een taxi. Zoals in veel Arabische/moslim landen staan 20 chauffeurs  buiten te wachten om de toeristen , waar ze lekker veel van kunnen beuren, in hun taxi te krijgen. Net als veel andere toeristen volgden wij een mannetje die voor ons een taxi regelde. We legden uit waar we naar toe wilden en vroegen hoeveel het kostte. De man vroeg 250 Dirhams zo’n 25 euro. Wij hadden geen flauw idee wat normale prijzen in Marokko zijn en hoever SPANA, onze bestemming, rijden was dus gingen we daarmee akkoord.

Rond 21.30u waren we bij SPANA. De taxi chauffeur stopte langs de weg en wees naar 2 grote ijzeren deuren. In eerste instantie leek het niet op SPANA  waar we moesten zijn maar toen we goed keken zagen we boven de deuren SPANA staan. Omdat SPANA buiten de stad ligt in een buitenwijk waar geen toeristen komen bleef Gijs bij de taxi en liep ik naar de deuren om te kijken of iemand aanwezig was. Gelukkig deed een jongeman de deur open. Hij keek verbaast alsof hij niemand verwachtte. Natuurlijk was hij wel op de hoogte maar ik kan geen Frans en hij geen Engels dus duurde het even voor hij door had dat wij de vrijwilligers waren die die avond aan zouden komen. Gijs was inmiddels al aangelopen en we konden naar binnen. Het was donker maar wat we konden zien was een mooi bij gehouden tuin en je kon zien dat het een afgesloten plaats is waar je veilig van de buiten wereld zit. De jongeman liep voor ons uit om de weg naar onze slaapplek te wijzen. Nadat we de paardenstallen gepasseerd waren deed hij 2 deuren open. We kregen allebei een kamer met 1 bed erin. We moesten dus apart slapen. We hebben nog gevraagd of er een kamer is met een tweepersoonsbed maar aangezien hij geen woord Engels spreekt en wij geen Frans was het geen succes. Het was donker en de kamers zagen er niet verkeerd uit voor een land als dit maar ik kreeg toch weer kriebels van het idee dat er kakkerlakken rond lopen dus besloot ik maar om bij Gijs in bed te kruipen. Voordat we onze spullen op de kamer hadden gelegd kwam een Engels meisje naar ons toe gelopen. Tess heet ze, ze is dierenarts en is hier al 3 weken als vrijwilligster. Gelukkig was zij er om ons te verwelkomen. Ze liet ons SPANA zien en zijn daarna naar de markt gegaan, wat op straat naast SPANA stond, om brood te kopen. Het was behoorlijk druk en we voelde ons toch veiliger dan we hadden gedacht. Rond 23.00u zijn we naar bed gegaan. De volgende ochtend stonden we om 08.30u klaar om mee te helpen. Aangezien de slaapkamers naast de stallen en de behandelkamer zitten konden we lekker lang in bed blijven liggen.

Werken bij SPANA

SPANA is een organisatie dat gratis medische zorg biedt aan dieren. Het is dus voornamelijk gericht op arme mensen die dieren hebben. Het grootste gedeelte van SPANA hier in Marrakech bestaat dan ook uit paarden, ezels en muildieren. Deze worden voornamelijk gebruikt om mee te werken en zien er vaak slecht uit. Maandag om 08.30u is onze eerste werkdag bij SPANA begonnen. Aangezien de paarden, ezels en muildieren de grootste afdeling is en alleen bij deze afdeling mensen werken die redelijk Engels kunnen, werken wij alleen op deze afdeling. We zijn begonnen met het geven van medicijnen daarna zijn we begonnen medische zorg aan de dieren te geven. Veel van de dieren die binnenkomen hebben flinke wonden. Zo was de eerste wond die we mochten verzorgen van een muildier. Daarna hebben we nog verschillende wonden verzorgd en om 12.00u waren we alweer klaar. Om 16.00u moesten we alleen nog medicijnen geven, dat duurde misschien 10 a 15 min.

Na werktijd

Dezelfde dag is nog een andere dierenarts aangekomen om vrijwilligers werk te doen. Claudia is haar naam. Samen met Claudia en Tess zijn we tussen 13.00u en 16.00u naar een grote supermarkt (Marjane) gegaan. Om daar te komen hebben we een taxi genomen. Gijs en ik kwamen toen snel achter dat we de eerste dag veel te veel voor de taxi hebben betaald. De rit naar Marjane kostte namelijk 20 Dirhams (2 euro) en het was ongeveer net zover als naar het vliegveld. Na 16.00u zijn we nog naar een bazaar hier in de buurt geweest. Daar verkopen ze alleen groente, fruit en kruiden.
Dit was ons eerste dagje.

Inmiddels zijn meerdere dagen verstreken en hebben we al het e.e.a. gedaan. Vandaag laat ik het hierbij want ik krijg al commentaar dat dit verhaal veel te lang is geworden. De volgende keer probeer ik het verhaal kort te houden maar wel alles te vertellen, een uitdaging dus!