Ocol, Amazonas, Peru

Dinsdag zijn we samen met Perico en Piero naar Ocol gereisd. Ocol is een klein dorpje in een reservaat. Perico is hier een half jaar geleden begonnen met het bouwen van een informatie- en educatiecentrum dat over twee weken open zal gaan. Piero is de kok die de vrouwen in het dorp leert koken zodat ze in de toekomst deze gerechten kunnen verkopen aan toeristen.
Om half 1 hebben we in Chachapoyas de bus gepakt en zijn we de bergen weer in gereden. De rit was weer echt op z´n Peruaans. De wegen waren zo smal dat een vrachtwagen er net op kan rijden. Ondanks dat we aan de binnenkant van de weg reden kon je zo nu en dan over de rand de ravijn in kijken. Het was een behoorlijke slingerweg dus heb ik mijn ogen maar dicht gedaan. Het was gewoon onmogelijk om niet misselijk te worden. Na een rit van twee uur zijn we bij het huisje aangekomen. Perico liet ons zien wat ze tot nu toe hadden gebouwd en waar de ruimtes voor dienen. Er is een grote ruimte dat voor eductie dient. In het midden van deze ruimte staat een grote maquette die ze zelf hebben gemaakt. Zo hadden we meteen een mooi overzicht van het reservaat. Het bijzondere aan deze reservaat zijn de palmbomen. Ze staan niet alleen in het dal maar ook op de bergen en er zijn 4 verschillende soorten palmbomen. Het schijnt bijzonder te zijn dat er in één gebied 4 soorten palmbomen te vinden zijn.
Verder is er buiten de keuken nog een andere ruimte dat straks wordt gebruikt om handicrafts en eten te verkopen. Dit is de ruimte waar wij de afgelopen dagen in hebben geslapen. Na de rondleiding zijn we naar ¨buren¨ gelopen om 2 matrassen te lenen. Perico wilde ons graag de keuken laten zien. De buurvrouw bakt haar eigen brood in een grote oven dat op een steenoven lijkt. Het is alleen niet van steen gemaakt. Terwijl we haar keuken bewonderden vroeg ik mezelf af waar ze sliepen. Al gauw werd duidelijk dat haar huis waar ze slapen 20 meter verder op in de straat staat. Daar had ze een ruimte waar ze handicrafts en likeurtjes verkoopt. Toen we het over apen kregen haalde ze een tas tevoorschijn met dierenvellen. Eén daarvan was de vacht van een yellow tailed woolly monkey. Haar man is jaren geleden jager geweest en zou voor de komende dagen onze gids zijn. Beter kan je het natuurlijk niet treffen want wie kent het bos nou  beter dan een jager?
Helaas was hij dezelfde avond niet beschikbaar dus heeft zijn zoontje van 13 ons naar het bos gebracht. Perico en Piero zijn ook meegegaan. Volgens de locals was het een half uur lopen om de Peruvian Night Monkey te kunnen zien. Het was alleen al een half uur om door de modderige weilanden te lopen om vervolgens het bos in te gaan. Soms zakte ik zo diep in de modder dat mijn laarzen vol liepen en met moeite er weer uit kwam. Na nog een uur flink klimmen waren we boven in de bossen en konden we via een ander pad naar beneden lopen. Helaas hebben we ze die avond niet gezien maar wel gehoord.
De volgende avond zijn we samen met Pablo de jager de bossen in gegaan. Zijn route was veel beter gekozen en minder modderig. We konden al meteen merken dat hij veel ervaring heeft. Bij elk geluidje wist hij welk dier het was en waar het zat. Misschien was het geluk of zijn kennis maar we hebben die avond de Peruvian Night Monkey gezien!! Volgens Nicola konden we het niet beter treffen.
Ze liepen op ongeveer 2 meter afstand. Natuurlijk pakte ik als een gek mijn camera. Helaas kregen we het lenskapje er niet af en heb ik uiteindelijk maar 5 wazige foto´s kunnen maken. Hopelijk komen we ze nog wel vaker tegen en lukt het me om ze beter te fotograferen. Gijs en ik zijn in ieder geval al super blij dat we ze eindelijk gezien hebben. Als we terug in La Esperanza zijn zal ik de foto´s op de blog zetten.
Vanmorgen zijn we terug gekomen in Chachapoyas. We waren van plan om morgen weer naar een ander reservaat te gaan maar dat wordt vanmiddag al.
Zondag komen we weer terug en laat ik weer wat van ons horen.

Onze eerste zoektocht naar de Peruvian Night Monkey

Donderdag ochtend zijn we in Chachpoyas aangekomen. In de middag hebben we contact gezocht met de eigenaar (Aldo)  van het reservaat. De bedoeling was om dezelfde dag door te gaan maar Aldo stelde voor om de volgende dag te vertrekken. Hij moest namelijk ook voor ons een gids regelen. Aangezien we daar toch een dag bleven besloot Gijs naar de dokter te gaan. Hij had al een lange tijd last van zijn nek , oor en een licht opgezwollen gezicht.  Nicola wist ongeveer wel waar de dokter was maar niet precies dus liep ze met hem mee om op zoek te gaan naar een privé kliniek. Ze had een zware tas bij dus liet ze mij met al onze spullen op het plein, in het midden van de stad, wachten. Ik voelde me behoorlijk ongemakkelijk. Wij Gringo´s (blanke mensen) vallen natuurlijk erg op. Ik had drie grote tassen om me heen staan om te bewaken die voor hun natuurlijk erg interessant zijn. Zo kwam een vrouw met één kind op haar rug en twee oudere kinderen voorbij gelopen. Zij en haar kinderen keken erg geïnteresseerd en onze tassen. Even later kwam ze weer terug en ging ze recht tegenover mij zitten. Ze fluisterde allerlei dingen tegen haar kinderen, wat natuurlijk niet nodig was want ik versta toch geen Spaans. Haar kinderen liepen vervolgens weg dus volgde ik precies wat zij deden. Ze gingen naar een kraampje  wat op de hoek van het park stond. Ik bedacht me dat ik misschien wel overdreef dus keek ik maar weer voor me uit. Ondanks dat ik me zelf op me donder had gegeven om niet zo achterdochtig te zijn keek ik toch weer terug om die kinderen in de gaten te houden. Ik keek om en zag op eens dat dat meisje vlak achter me stond en weg sprong op het moment dat ik om keek.  Achter mij was een tuin en een stuk gras. Ze liep uit de tuin het pad weer op om terug bij haar moeder te gaan zitten. Geen idee of ze iets van plan was of het een paniek aanval was maar ik voelde me in ieder geval niet op me gemak. Gelukkig kwamen Gijs en Nicola al snel weer terug. Ze hadden de dokter niet gevonden en wilden weer weg gaan. Nicola wilde me niet geloven en zei dat ze vast niks van plan waren. Ik vertikte het om nog langer alleen in het park te zitten dus zijn we met z´n drieën op zoek gegaan.  We hadden de dokter gevonden en Gijs had een gespannen kaakspier dat een beetje ontstoken was. Hij heeft ontstekingsremmers en pillen om zijn spier te verslappen mee gekregen. Bij de apotheek kwam datzelfde meisje van het park naast mij staan. Volgens mij had ze ergens anders geld vandaan kunnen halen want ze kwam de apotheek uitgelopen met iets in haar handen.

Aldo is ook eigenaar van een hotel hier in Chachapoyas dus hebben we bij hem een kamer voor ons drieën geboekt. Voordat we zijn gaan slapen hebben we boodschappen gedaan voor de dagen in het reservaat. De volgende dag heeft Aldo ons om 12.30u naar het reservaat gebracht. Nicola was te eigenwijs om te vragen of we een ezel hadden die onze spullen zou dragen dus hebben we veel eten in het hotel gelaten. Ze ging er maar vanuit dat we geen ezel zouden krijgen. Het reservaat van Aldo is 400 ha groot en heeft onderaan een huisje staan voor gasten. Hij bracht ons naar dit huisje om vanaf daar te starten met onze 3 uur durende wandeltocht. Om bij dit huisje te komen reed hij een onverharde bergpas op. Gelukkig had hij een dikke 4x4 jeep achtige auto anders waren we nooit naar boven gekomen. Terwijl hij onze gids uitlegde wat we allemaal mee moesten nemen kwam een man met een ezel uit de bosjes gelopen. Yesss, dachten we. Dan konden we in ieder geval wat spullen kwijt.

De ezel werd gepakt en we waren klaar om te vertrekken. We vertrokken op een hoogte van 1800 meter en moesten naar 2600 meter hoog. In het begin was het niet zo moeilijk. Er zijn al paden gemaakt die onderaan niet echt stijl waren. Hoe hoger we kwamen hoe stijler, rotsiger en modderiger de paden werden. We hadden twee uur aan een stuk gelopen zonder pauze toen het dus zo stijl werd was het erg moeilijk om door te lopen. We stopten hooguit 2 minutjes om op adem te komen en moesten weer door lopen. We wilden natuurlijk voor het donker boven zijn omdat we nog tenten op moesten zetten en eten moesten klaar maken. Net voor we bij onze bestemming waren kwamen we in een dikke modderpoel terecht. Gijs bleef in het midden lopen waardoor zijn laars vast kwam te zitten en hij zich met zijn handen op moest vangen. Ik bleef zoveel mogelijk aan de zijkant maar gleed ook uit en moest mezelf in de dikke smurrie opvangen. Gelukkig was het erg warm en droogde de modder snel op.

Drie uur later en 800 meter hoger waren bij onze kampplek aangekomen. Terwijl wij met z´n drieën onze tenten opzetten hakte onze gids met haar machete hout om vuur te maken. Na het opzetten van onze tenten hebben we gegeten en zijn we in het donker de bossen ingegaan op zoek naar de Peruvian Night Monkey. Als eerste zijn we het bos ingegaan waar we die middag lans zijn gelopen. We kregen niet echt een veilig gevoel aangezien onze gids zich gedroeg alsof ze niet wist waar we naar toe liepen. De bomen waren erg laag en overal kwamen we dezelfde bomen en planten tegen. We waren een paar keer gestopt, waarbij we onze lampen uitschakelden, om naar de geluiden van het bos te luisteren. We hoorden helemaal niks niet eens een muisje of een vogel. We besloten om naar een ander bos te gaan. Het bleek wel dat ons gevoel over de gids juist was toen ze ons de weg terug vroeg. De reden dat we gidsen in huren is dat zij de bossen kennen en de weg terug kunnen vinden. Natuurlijk wisten wij in het donker de weg niet terug te vinden. Gelukkig was het onze gids toch nog gelukt het pad terug te vinden. We moesten weer een aardig stuk lopen om bij het andere bos te komen. Daar kwamen we er niet door heen. We hoorden weer niks wat heel vreemd is dus besloten we maar terug naar onze tenten te gaan en de volgende dag de bossen met licht te bekijken. De volgende morgen zijn we na een lichte ontbijt naar het tweede bos gegaan. Onze gids had haar Machete meegenomen om een pad te kunnen maken.

Voor we de bossen in liepen kwamen langs een punt waar we een overzicht van de omgeving hadden. Het bos waar we in zijn gegaan loopt tussen twee bergen naar beneden. Nicola vroeg of het onderaan uit kwam bij onze tenten. De gids had nee gezegd maar Nicola was te eigenwijs en dacht dat het wel zo was dus liet ze ons helemaal naar beneden lopen. Ik was er niet meer eens maar ze luisterd niet snel naar andere dus lieten we haar maar gaan. Toen we bijna onderaan waren zijn we uit het bos gegaan en zagen we dat we drie bergen verderop waren. We moesten dus drie bergen terug klimmen om weer bij onze tenten te komen. Het bos zag er overigens niet veel belovend uit maar toch zijn we in de avond weer terug gegaan. Weer hoorden we niks en zijn we maar weer terug naar de tenten gegaan.

De volgende dag zijn we om 08.15u terug gelopen. Gelukkig was het allemaal bergafwaarts dus minder zwaar. Helaas was onze gids niet zo goed want we waren weer verkeerd gelopen waardoor we weer een halve  berg omhoog moesten lopen.

Om 10.00u waren we terug bij het huisje en stond Aldo op ons te wachten. Hij had een lekker ontbijt gemaakt waar we volop van genoten aangezien we geen eten meer hadden dus zonder ontbijt aan de wandel zijn gegaan. We kregen het over Kolibri´s die vlak bij zijn zwembad te zien zijn. Hij vroeg of we het wilden zien dus bracht onze gids ons naar zijn zwembad. We hadden op de weg terug wel een klein zwembad gezien maar dat was niet het zwembad wat hij bedoelde. We liepen richting een waterval en zagen daaronder een super mooi en groot zwembad. We waren meer onder de indruk van zijn zwembad dan de plek waar de Kolibri´s rondvliegen.

Na ons bezoekje aan zijn enorme zwembad heeft hij ons terug naar Chachapoyas gebracht. Op dit moment zitten we nog steeds in Chachapoyas. Morgen gaan we naar een ander reservaat waar zeker te weten de Yellow tailed Woolly monkey voorkomt. Wij gaan natuurlijk weer opzoek naar onze night monkey maar het zou fijn zijn als we dit keer een dier tegenkomen.    

La Esperanza

Nadat we hadden geluncht zijn we met de taxi, die Sam had gehuurd, naar het dorpje gegaan waar wij de komende 2 maanden verblijven. Het was ongeveer een uur rijden vanaf Pedro Ruiz Gallo. La Esperanza ligt boven in de bergen op ongeveer 2100 meter.
De taxichauffeur stopte bij een laag gebouwtje met groen geverfde muren. Hier moesten we uitstappen. We pakten onze spullen en liepen dit gebouwtje binnen. Het zag eruit als een grote schuur dus ik dacht dat we onze spullen hier even moesten laten liggen en daarna naar de plek zouden gaan waar we zouden slapen. Dat bleek niet zo te zijn want dit was het huis waar wij sliepen. Nicola liet ons de keuken zien en Sam liet ons de slaapkamer zien. Vergeleken met Marokko hadden we het daar luxe. Het is een huis zoals de Peruanen ook leven. Betonnen muurtjes met een golfplaten dak. Boven onze lopen houten balken vol met spinnenwebben. Ons matras is gevuld met stro waar rattenkeutels op lagen. De douche en de wc staan achter in de tuin. De douche delen we met meerdere buren en zit ook vol met spinnenwebben. We hebben wel een WC voor onszelf maar ook daar word je vergezeld met insecten. Hier is het dus echt je verstand op nul zetten anders word je gek. Sam heeft ons gisteren verteld wat het plan is en wat we dus de komende 2 maanden zullen gaan doen. Er zijn 2 plaatsen in de jungle waar nog onderzocht moet worden of daar de Peruvian Night Monkey zit. Wij gaan met Nicola en een gids de jungle in waar we maximaal 4 nachten zullen overnachten. In de avond en nacht kijken we of we deze aapjes tegenkomen. Het belangrijkste is er achter komen of ze daar zitten daarnaast proberen we zoveel mogelijk informatie te verzamelen over de omgeving en de apen. We gaan ook naar het dorp daar in de buurt om te onderzoeken of er jagers zijn. Zo ja dan moeten we Sam inlichten die wie de overheid inlicht.
Dit doen we op 3 plekken dus zijn we de komende 2 tot 3 weken weg en niet bereikbaar.
Gisteravond hebben we een klein voorproefje gehad en zijn we samen met Nicola het bos in gegaan om de Peruvian Night Monkey te spotten. Helaas hebben we ze niet gezien dus gaan we vanavond weer. Het is namelijk een klein bosje waar ze vaak te zien zijn, gisteren hadden we gewoon pech.
We zitten hier in de gebergte en de bossen waar we in gaan zijn geen wandelbossen. We moeten dus over rotsen en boomstammen heen klimmen en het loopt stijl omhoog of omlaag. Echt avontuurlijk dus. Morgen vertrekken we als het goed is naar de jungle dus horen jullie een lange tijd niks meer van ons. Misschien overnachten we tussen de jungles in, in een dorpje waar ze internetcafés hebben.

Lima, Peru en de rit naar La Esperanza

Vrijdag rond 11.30u zijn we in  Lima, Peru aangekomen. Onze taxichauffeur stond netjes op ons te wachten en bracht ons naar de hostel. We hadden een hostel in de wijk Miraflores geboekt. Een toeristische wijk waar het veilig is. Deze wijk ligt ongeveer 40 min van het vliegveld. Tijdens de rit zagen we Zuid-Amerika zoals we die in gedachten hadden. We reden langs armen wijken waar de huizen onafgemaakt zijn en geen of golfplaten daken hebben. De mensen zagen eruit als typische Zuid-Amerikanen, donker van huidskleur. Dit in tegenstelling tot Buenos Aires waar ze een stuk lichter waren van huidskleur. Als toerist loop je niet graag in deze wijkjes.

Bij de hostel werden we vriendelijk ontvangen en kregen we een uitgeprinte kaart van Miraflores. De jongen liet ons zien waar alles lag en zei dat het veilig is in Miraflores ook in de avond. Nadat we onze spullen in de kamer hadden gelegd zijn we naar het Kennedy park gelopen. Bij een van de restaurantjes op het park hebben we lekker geluncht. Rond 16.00u waren we klaar met eten en hebben we een rondje om het park gedaan. We kwamen langs een boeken winkel waar we naar binnen zijn gegaan. We waren nog opzoek naar een reisgids van Peru. Overal waar we tot nu hadden gekeken zijn ze rond de €25 maar bij dit winkeltje hadden we geluk. Ze hadden een kapitol reisgids voor 29 soles, zo’n €8,5. We hebben dit boekje gekocht en zijn terug naar de hostel gewandeld.

Bij de hostel hebben we nog wat geïnternet en zijn we rond 21.00u gaan slapen. We hadden geen honger dus hebben we in de avond niks gegeten. De volgende dag zijn we naar Larco Mar gewandeld. Een kleine centrum aan de zee waar voornamelijk restaurantjes te vinden zijn. Als eerste zijn we naar een reisbureau gegaan om te informeren naar de Galapagos eilanden. Hier willen we naar toe tijdens onze vakantie in Peru. Daarna hebben we weer lekker geluncht en zijn we bij een andere boekenwinkel naar binnen gegaan. Hier in Peru spreken maar weinig mensen Engels dus heb ik een boek gekocht om Spaans te leren. Vooral als we in de bush bush zitten en de lokale bevolking tegen komen zodat we in ieder geval duidelijk kunnen maken waarom we daar zijn.

In de avond hebben we ook bij Larco Mar gegeten. De jongen van de hostel had een kip restaurant aangeraden dus zijn we daar gaan eten. Het was inderdaad erg lekker.

De volgende dag vertrok onze bus om 16.00u naar Pedro Ruiz Gallo, een dorpje in de hoge jungle. We zijn op tijd uit bed gegaan en hebben geskypt met onze ouders. Daarna zijn we weer lekker gaan lunchen bij het Kennedy park. We wilden ook nog verschillende reisbureaus bezoeken maar die waren allemaal gesloten aangezien het zondag was. Om 15.00u stond onze taxi voor de deur om ons naar Movil tours te brengen. Hij kwam iets vroeger omdat die avond een voetbalwedstrijd was van de twee grootste clubs van Peru. Het voetbalstadion staat tegenover Movil tours. Het was maar goed dat de taxichauffeur op tijd was want de straat naar Movil tours was afgesloten. De politie wilde ons er niet door laten terwijl Movil tours 20 meter verderop lag. De politie zei dat we er daar dan uit moesten stappen en lopend naar Movil tours moesten. Gelukkig vond onze taxichauffeur het te gevaarlijk om ons daar uit te laten stappen dus reed hij via een andere weg in de hoop dat we daar wel langs konden. Ook de andere straat naar Movil tours was afgesloten en de politie wilde ons er niet door laten. Op weg naar deze straat kwamen een paar hooligans ons tegemoet. Gelukkig deden ze ons niks maar verderop veroorzaakte ze schijnbaar wel problemen waardoor de politie weg moest. De taxichauffeur zag zijn kans en glipte snel door de hekken heen. We hoorden wel allerlei gefluit achter ons maar hij reed gewoon door en zei tegen zichzelf, ze kunnen me toch niks maken. We zijn erg blij dat hij onze taxichauffeur was want we werden veilig bij Movil tours afgezet. We hebben hem een flinke fooi gegeven, dat had hij wel verdient! Dit was nog niet het spannendst van de komende 24 uur. Het begon al toen we net vertrokken waren. Stipt om 16.00u vertrok onze zeer luxe bus. We hadden brede stoelen met voetenbankjes. Gijs en ik zaten boven de buschauffeur op de eerste 2 stoelen. We hadden dus super goed uitzicht. De bus reed de straat uit en wilde links af slaan maar de politie liet dat niet toe. Schijnbaar is het normaal om hier in discussie te gaan met de politie, dat deed onze taxichauffeur namelijk ook al. Na 10 min gediscussieerd te hebben met de politie sloeg onze buschauffeur rechts af. Verderop zag ik een hele grote groep hooligans aan komen lopen. Een paar honderd man in blote basten en van alles in hun handen. Net voor ze onze bus bereikten gooide ze een soort bom richting de bus. Gijs en ik zaten voorin de bus dus je kan je voorstellen dat dat behoorlijk beangstigend eruit zag. Gelukkig zijn ze de bus niet in gegaan en hebben ze alleen allerlei dingen naar de bus gegooid.

Doordat we voorin de bus zaten zagen we natuurlijk alles goed wat best spannend was. De buschauffeur reed niet bepaald zacht en op de andere weghelft reden veel trucks, ook niet zacht. Als we tegen elkaar aan zouden botsen zouden Gijs en ik sowieso zo plat als een dubbeltje zijn.

De volgende morgen kwamen bij de Andes gebergte aan. We reden de bergpas op en zagen dat onze weghelft bedolven was onder de rotsen die naar beneden waren gevallen. Dit was niet uitzonderlijk. Dit bracht ons soms in gevaarlijke situaties doordat we net voor een bocht de andere weghelft op moesten om de rotsen te passeren. Op sommige plaatsen waren ze bezig met het vrij maken van de wegen. Toen we inmiddels gewend waren aan de grote rotsen op de weg kwamen we bij een gevaarlijker stuk.  We moesten een grindpad op dat stijl omhoog liep. We snapten eerst niet waarom ze daar niet een asfalt weg hadden gemaakt. Toen zagen we dat ze dat wel hadden gedaan maar dat een heel stuk gewoon naar beneden was gestort. De bus reed echt vlak langs de rand van de berg. Je kan je voorstellen dat als je dus op deze bergpassen rijdt dat je niet alleen zorgen maakt over het rijden in de ravijn maar ook over het neerstorten van de rotsen of de weg waarop je rijdt. Dit was niet het laatste obstakel wat we onderweg tegen waren gekomen. Als laatste moesten we over een gebroken weg waar water overheen stroomde vanaf de berg de rivier in. De auto die voor ons reed kwam bijna vast te zitten maar kwam er toch weer uit. Onze buschauffeur nam dezelfde route en kwam dus vast te zitten. Het lukte hem weer los te komen door achteruit te rijden. Hij besloot om een ander stuk te pakken en reed naar links richting de rand van de berg. Gelukkig was de stroming niet sterk genoeg om ons opzij te duwen anders hadden we beneden in de rivier gelegen. Gelukkig was het niet ver meer naar Pedro Ruiz Gallo. Rond 13.00u waren we aangekomen en stond Sam van Neotropical Primate Conservation op ons te wachten. Hij nam ons mee naar een restaurantje om lekker te lunchen.

Buenos Aires

                                                                                                                                                          15 April 2012

Buenos Aires

Zo ons eerste bestemming Marokko zit er alweer op. Zondag 8 april zijn we om 16.10u in Eindhoven geland. Jill, Lynn, Rob, Eggie en Bram kwamen ons van het vliegveld halen. Jill heeft mijn ouders en tante Mart mee naar huis genomen. Gijs en ik zijn eerst mee naar Tilburg gegaan om nog wat spulletjes te pakken. In Tilburg hebben we even wat gedronken en foto’s laten zien aan Danny en Leona die onverwachts op bezoek kwamen. Om 19.15 waren we alweer in Roosendaal om lekker friet en chinees te eten. De volgende dag hebben veel visite gehad van zowel familie als vrienden. Het was erg leuk om iedereen weer te zien. Dinsdag zijn we op tijd uit bed gegaan om nog het e.e.a. te kopen. Om 14.40u brachten onze ouders en tante Mart ons naar Schiphol. Ons vliegtuig vertrok om 18.30u richting Londen. Bij het inchecken begonnen we al een  beetje te zweten. De stewardess vroeg of we een visum voor Peru hadden. Dat hebben we niet want we blijven korter dan 90 dagen in Peru en dan heb je geen visum nodig volgens de ambassade. Het duurde even voor ze er achter was dat we inderdaad geen visum nodig hebben. Na het inchecken zijn we wat gaan drinken en hebben we 2 zakken met vlaamse frieten gehaald. Rond 17.30 zijn we richting de douane gelopen en hebben we afscheid van onze ouders en tante Mart genomen. Onze vlucht was wat vertraagd. In Londen liepen ze achter op schema waardoor we 25 min in lucht rondjes vlogen voor we mochten landen. De vlucht naar Buenos Aires was ook vertraagd.

Woensdag 11 april zijn we om 07.55u in Buenos Aires geland. In de aankomsthal stonden taxi chauffeurs te wachten, één van hun moest voor ons zijn. We zagen allerlei bordjes maar nergens stond onze naam. We liepen iets verder en zagen een standaard met bordjes. Daar hing Gijs tussen. We moesten even wachten en werden naar buiten geleid waar een andere taxichauffeur op ons stond te wachten. Na ongeveer een half uur kwamen we bij ons hotel aan. We werden vriendelijk ontvangen en kregen meteen een kaart van de stad met uitleg. In de wijk waar wij zaten is het veilig op 2 plekken na, daar konden we beter niet komen. In de middag hebben we een city tour gedaan waarbij we drie keer zijn uitgestapt. Onze eerste stop was bij het plein waar het roze huis, het parlementsgebouw, staat. De gids vertelde dat de presidente 20 min verder op woont en dat ze elke dag met de helikopter naar haar werk gaat. De tweede stop was bij het Boca juniors stadion. We hebben in het stadion kunnen kijken en in de museum gelopen. Onze derde stop was in de wijk La Boca waar gekleurde huizen staan. De huizen bestaan uit golfplaten en zijn in allerlei kleuren geverfd. In de avond hebben we bij een restaurant biefstuk van 450 gram gegeten. Ik kon de mijne niet helemaal op. Gijs natuurlijk weer wel. De volgende dag zijn we naar de wijk Palermo gegaan en hebben we in de parken gewandeld. Na onze romantische wandeling, hihi, zijn we naar de oblisco gegaan. Een pilaar dat in de breedste straat ter wereld staat. Deze straat is 144 meter breed.

In de avond, onze laatste avond in Buenos Aires, hebben we tango lessen gevolgd. Tango komt uit Buenos Aires dus vonden wij het erg leuk om hier de tango te leren. Het resultaat kunnen jullie hieronder zien.

Vakantie Marokko

Donderdag 29 maart is onze vakantie in Marokko begonnen. Donderdag ochtend hebben we de trein naar Marrakech genomen. Rond 14.30u waren we weer bij SPANA en hebben we een uurtje onze oogjes dicht gedaan. Mijn ouders en tante Mart kwamen die dag om 18.30u aan dus waren wij om 18.30u bij hun hotel. Na ongeveer 45 min waren ze daar dan eindelijk!

We hebben wat in het hotel gedronken en zijn daarna naar Jemaa El Fna gegaan om te eten. Rond 21.00u zijn we weer terug naar SPANA gegaan. Dit was onze laatste avond bij SPANA. De volgende dag waren pa, ma en tante Mart om 10.30u alweer bij SPANA. We gaven ze een rondleiding en lieten zien wat we de voorgaande weken hebben gedaan. Het was erg leuk om aan familie te kunnen laten zien waar wij hebben gewerkt. Nadat Gijs en ik afscheid van Dr. Boubker en Samir hadden genomen zijn we naar het hotel gegaan om in te checken. We hadden hetzelfde hotel als pa, ma en tante Mart geboekt. Gijs en ik hadden net als tante Mart een kamer op de bovenste verdieping waar ook het dakterras was. Op dit dakterras hebben we eerst nog gezeten, gedronken en een klein beetje gegeten. In de middag zijn we via de souks naar Jemaa El Fna gelopen. Het was vrijdag dus veel winkeltjes waren gesloten. Hoe dichter we bij het plein kwamen hoe meer winkeltjes waren geopend. Bij Jemaa el Fna staan allemaal koetsen waarmee je een rondje door de stad kan maken. Gijs en ik hebben dit expres niet gedaan toen we in Marrakech zaten omdat we het samen met pa, ma en tante Mart wilden doen. Dus die middag hebben we een koetsje gepakt en zijn we rondom de stad gereden. We zijn langs de kasbah (oude stad), rijke buurt en koninklijk paleis gereden. Van het laatste hebben we alleen de buitenste muren gezien. Na ons ritje zijn we terug naar het plein gelopen en zijn we op een dakterras met panoramisch uitzicht gaan zitten. Vanaf daar konden we foto’s van de slangenbezweerders en de aapjes maken zonder dat we er voor hoefden te betalen. Op dit terras hebben we ons avond eten gegeten en zijn we weer terug naar het hotel gegaan. De volgende morgen moesten we namelijk alweer vroeg op voor onze lang reis naar de woestijn.

Om 07.00u werden we alweer opgehaald. We waren de eerste dus konden we mooie plaatsen uitzoeken. We dachten dat we andere mensen op gingen halen maar de buschauffeur stopte de bus langs een café en stapte uit. Hij zei niks tegen ons dus bleven wij maar zitten. Ondertussen ging de chauffeur lekker een bakje koffie drinken terwijl wij nog in de bus zaten te wachten. Na 20 min. kwam hij weer terug en moesten we overstappen op een andere bus. Er zat nog niemand in de bus dus ging ik gauw op de voorste rij zitten. Achter mij kwam een meisje die gauw flessen op stoelen neerlegde voor haar vrienden. Hierdoor zaten Gijs, tante Mart en ik op de drie stoelen op de voorste rij en pa en ma op de achterste rij. Het was een kleine bus waar 16 mensen in kunnen inclusief de bestuurder. Met ons reisden een groep studenten die allemaal in Spanje studeren en 2 Marokkanen. Het was een multicultureel groepje. In dat groepje zaten namelijk studenten uit Brazilië, Duitsland, Frankrijk, Slovenië en uit Spanje zelf. De rit naar de woestijn duurde 2 dagen waarbij we de eerste nacht in een hotel in een Ravijn sliepen. Onderweg naar het hotel zijn we veel te vaak gestopt. Het begon in de atlas gebergte. We stopten op een plek waar we een mooi uitzicht hadden op de gebergte maar waar natuurlijk ook mannetjes stonden om fossielen te verkopen. Om het half uur stopten we weer en riep onze chauffeur; picture please we waren dan nog maar net uit gestapt of hij riep weer; yalla yalla dat we weer terug in de bus moesten stappen. Rond 18.30u waren we bij het hotel. We kregen een kamer voor vijf personen. Het was eigenlijk een kamer voor vier personen maar een matras werd op de grond gelegd en voilà het was een vijfpersoonskamer. Om 19.30 konden we met z’n alle eten. We kregen brood en soep vooraf als hoofdgerecht kregen we kip met couscous en een sinaasappel na. De volgende morgen zijn we om 08.30u weer verder gegaan. Onderweg stopten we bij een dorpje waar we een gids kregen die ons het e.e.a. vertelde over de planten en natuurlijk bracht hij ons naar een tapijten winkel waar ze zelf de tapijten weven. Althans dat beweren ze. Mijn ouders en een paar andere van onze groep hebben weer een goede daad verricht door een tapijt bij hun te kopen. Ik moet zeggen dat het wel mooie tapijten waren. Na ons bezoek aan dit stadje zijn we naar een ander ravijn gereden waar de rotsen 300 meter hoog zijn! Tussen de wanden liep een klein riviertje waar sommige Marokkanen hun water vandaan halen. Een paar kilometer verderop hebben we bij een restaurant geluncht en zijn we verder naar de woestijn gereden. We moesten daar voor zonsondergang zijn. Bij de woestijn aangekomen mochten we een kleine rugzak meenemen met spullen die we voor de overnachting nodig hadden. We liepen het hotel, dat aan de rand van de woestijn ligt, door en moesten achter in de tuin wachten. In de tuin stond een berber tent. Mijn vader dacht even dat we daarin moesten slapen. Dat was natuurlijk niet zo bijzonder geweest aangezien rondom de tent een hotel stond. Achter het hotel lagen de kamelen al op ons te wachten. Eén voor een klommen we op de kamelen en stonden ze op. De kamelen zaten met touwen aan elkaar gebonden zodat er een lange rij ontstond. Met 2 rijen liepen we de woestijn in. In onze rij zat mijn vader voorop dan mijn moeder, tante Mart, Gijs, ik en achter mij nog 3 andere. We waren nog geen 15 min onderweg of ik zag achter ons een grote wolk over de grond. Het bleek een zandstorm te zijn. Ik werd er behoorlijk zenuwachtig van en mijn vader probeerde me “gerust te stellen” door te zeggen dat men 7 van de 10 keer een zandstorm overleefd. Ik zag dat de zandstorm groter werd en dichterbij kwam. Niemand van mijn familie geloofde me ze zeiden dat hij de andere kant op ging. Gijs zei nog; kijk maar naar die toren daar in de verte die is nog steeds zichtbaar. Die toren had ik wel gezien maar ik keek naar de bergen daarachter waardoor ik kon zien dat de wolk onze kant op kwam. Ongeveer 15 min later was diezelfde toren niet meer zichtbaar. Toen werd het pas echt spannend want ik had nog gelijk ook dus de zandstorm kwam naar ons. Ondanks dat ik het spannend vond, vond ik het wel een mooi gezicht dus heb ik er gauw nog een foto en een filmpje van gemaakt.

Toen ik net mijn camera’s had opgeborgen en mijn vest had aangedaan had de storm ons bereikt. Het begon hard te waaien en we werden ‘gezandstraald’. Soms waren de windvlagen zo hard dat de kamelen een paar passen opzij deden. Het werd nog spannender toen de achterste kameel van onze rij van een duin naar beneden gleed. Hij zat natuurlijk vast aan de kameel voor hem waardoor hij viel en op zijn zij verder naar beneden gleed. Het meisje was op tijd van de kameel gesprongen. Het was een akelig gezicht omdat hij natuurlijk nog vast zat werd heel zijn nek gestrekt. De andere kameel werd de duin afgeduwd zodat deze kameel op kon staan. Vanaf dit punt was het nog maar 10 min naar onze berbertent. De zandstorm was nog steeds aan de gang. Bij de tenten aangekomen kregen we een tent voor 5 personen. Links stonden 3 bedden en rechts 2 waar Gijs en ik op sliepen. Door de zandstorm lagen de bedden vol zand en was de tapijt niet meer te zien. Als we met een lampje in de tent schenen zagen we het zand door de tent  heen komen. Het zand is zo fijn dat je het niet voelt.

Een tent werd gebruikt voor alle reizigers. In deze tent lagen tapijten met salontafeltjes. Met kaarsen werd de tent belicht. Met een kopje thee zaten we op de grond aan deze tafeltjes verhalen met andere reizigers uit te wisselen. Rond 20.30u kregen we ons eten. We kregen het eten iets later dan gepland omdat we op een andere groep moesten wachten. Zij werden namelijk met jeeps naar de tenten gebracht omdat ze vanwege de zandstorm niet op de kamelen konden rijden. Het eten was weer lekker. Rijst met vlees en natuurlijk brood. Voordat we naar bed gingen moesten we naar de wc dus vroegen we waar de wc was. Als antwoord kregen we overal als we maar genoeg afstand van de tenten hielden.

De volgende morgen vertrokken we alweer om 06.30u. Pa en ma zijn met de auto terug gegaan aangezien pa zere billetjes had. Bij het hotel kregen we ontbijt en hebben we vervoer richting Fés geregeld. We zijn tot Erfoud met de bus gereden en zijn daar overgestapt op een taxi die ons naar Fés heeft gebracht. Rond 17.30u kwamen we in Fés aan, de rit heeft 8 uur geduurd. In Fés stond de jongen van de riad op ons te wachten. De riad dat wij hadden geboekt zat midden in de medina en hadden wij onmogelijk zelf kunnen vinden. We waren van plan om buiten de deur te eten maar de eigenaresse raadde ons af om in het donker naar buiten te gaan. Volgens haar was het niet veilig. Hierdoor moesten we wel binnen blijven en daar eten. Volgens mij krijgen ze niet vaak gasten want alles wat wij bestelden inclusief het drinken moest nog gekocht worden. Uiteindelijk kregen we rond 23.00u ons eten. De volgende morgen hebben we een gids gehuurd die met ons door de Medina is gelopen. We hebben leerlooierijen bezocht, een koran school, een moskee (vanuit de deuropening), een winkel met handgemaakte shawls, cosmetica winkel en food markets.

De volgende dag zijn we met de taxi naar Moulay Idriss gegaan om de Romeinse nederzetting Volubilis te bezoeken. Het was daar een heel stuk kouder en regenachtig weer. We namen een gids die ons langs de belangrijkste punten van Volubilis Idriss nam. We waren deze richting opgegaan om ook naar een natuurpark te gaan waar we flamingo’s konden zien. Bij Volubilis kwamen we reizigers tegen die daar waren geweest en ze zeiden dat het een behoorlijke rit was om daar te komen vanaf Volubilis en het niet de moeite waard was. Omdat het weer een beetje tegenzat en verder niet zoveel leuks in de buurt was hebben we besloten om weer terug naar Marrakech te gaan. We hebben daar voor de laatste dagen op een camping gezeten. We zijn nog naar de stad geweest en hebben lekker gerelaxt. Zondag 8 april zijn we weer terug naar Nederland gevlogen.

SPANA Casablanca

Maandag 26 maart zijn we begonnen bij SPANA in Casablanca. Vanuit ons hotel hadden we om 09.00u een taxi geregeld. Om 08.50u stonden we bij de receptie om uit te checken. De receptionist keek ons verbaast aan en herinnerde ons eraan dat de taxi pas om 09.00u kwam. Ja zeiden we dat is het toch bijna. Hij wees naar de klok achter hem en zei nee het is bijna 08.00u. Onze telefoons gaven beide 09.00u aan dus vroeg ik of zij dan de klok hadden verzet. Dat was niet zo. Achteraf blijkt dat onze telefoons automatisch de klok hebben aangepast omdat de klok in Nederland zaterdag avond is verzet. Dat betekent dus dat wij zondag heel de dag op een verkeerde tijd hebben geleefd en niks in de gaten hebben gehad. We zijn toen maar een half uur eerder richting SPANA vertrokken. We kwamen rond 09.15u bij de SPANA aan. Bouchichi de verantwoordelijke liet onze kamers zien en bracht ons naar Sophia. De technision in Casablanca. Ze liet ons de dieren zien en we hebben samen de laatste dieren nog behandeld. Het waren allemaal wonden die schoongemaakt moesten worden. Om 10.00u waren we alweer klaar met de dieren. Daarna moesten we helpen met de clinic die ze aan geestelijk gehandicapte kinderen geven. SPANA  in Casablanca heeft als enige een bak en geeft als enige in Marokko l’equitherapie. Door het gebrek en goed Engels sprekende werknemers is ons niet precies duidelijk wat ze met deze therapie willen bereiken. Ze laten de kinderen op een paard of ezel zitten en laten ze dan lichamelijke oefeningen doen. Gijs en ik moesten naast het dier en het kind lopen met een hand op de been zodat ze er niet af konden vallen (denken we). Om elf uur waren ze klaar met de clinic. In de middag werd nog een kat geopereerd.
Ze had dode kittens in haar buik dus hebben ze die verwijderd. Dat was het werk voor die dag. In de avond zijn we met Toufik, een jongen die geen Engels spreekt, naar Marjane gegaan om boodschappen te doen. We hadden meteen boodschappen voor de rest van de dagen gedaan. SPANA staat namelijk in de middle of nowhere.

De volgende dag moesten Gijs en ik alle dieren verzorgen. Sophia bleef erbij staan en liep af en toe weer weg. De paarden werden weer tevoorschijn gehaald. Ze werden een voor een in de bak gegooid om ze even op te jagen zodat ze hun energie kwijt kunnen. Ik zag ze bezig en het leek me wel leuk om te freestylen met de beestjes zodat ze kunnen zien dat het ook anders kan. Ze waren er van onder de indruk en wilden het ook leren. De volgende dag ben ik met Sophia in de bak aan de slag gegaan en heb ik haar filmpjes van Monty Roberts laten zien. Ze was erg blij. Gijs heeft die middag nog even paardgereden. Zo hebben wij toch nog wat leuks van onze tijd in Casablanca kunnen maken. De volgende dag, 29 maart, zijn we met de trein terug naar Marrakech gegaan.

Vakantie Casablanca (22 t/m 25 maart 2012)

Woensdag 21 maart was onze laatste werkdag in Chemaia. We wilden wel graag langer blijven maar dat kon niet omdat de dierenartsen en de technision weg moesten voor een seminar. Donderdag ochtend nadat we Achmed hebben geholpen met de dieren heeft hij ons naar de bus gebracht. We hadden besloten om met de lokale bus van Chemaia naar Casablanca te gaan. Bij de bus aangekomen moesten we onze tickets van 80 Dirhams betalen en konden we instappen. Het was duidelijk een bus voor de lokale bevolking want we werden als enige toeristen flink aangestaard. Net als bij de grand taxi’s nemen ze meer mensen mee dan er eigenlijk in passen. De bus was vol en vertrok op tijd. Ondanks dat de bus al vol zat stopte hij onderweg een paar keer om passagiers in te laten stappen. Soms werd er zelfs ruzie gemaakt. Het leek erop dat mensen een ticket hadden gekocht en de  bus niet in konden. Toen de bus na 3,5 uur in Casablanca aankwam wisten we even niet waar we uit moesten stappen. Hij stopte namelijk om de paar kilometer gewoon op de snelweg. De bus werd steeds leger dus waren we bang dat we onze stop hadden gemist. Bij een van de stops besloten we maar om te vragen wanneer wij er uit moesten. Het was nog 10 min en dan zouden we bij het busstation aankomen. Vanuit het busstation konden we voor 30 Dirhams met de taxi naar ons hotel.

Ons hotel lag best ver van het centrum in een wijk dat een
beetje op een achterbuurt lijkt. We waren rond 16.00u in het hotel. In dezelfde straat staat een bakker waar we voor die avond ons eten hadden gekocht. Bij het hotel konden we namelijk niet eten en in de buurt waren geen restaurants. De volgende dag zijn we lopend naar het centrum gegaan. Voordat we onze straat uit waren liepen we al tegen een obstakel. De imam van de moskee had gezongen en vervolgens lag heel de straat, waar wij langs wilden lopen, vol met matjes en moslims. Uit respect zijn we maar een andere straat ingelopen. Na een flinke wandeling kwamen we in een soort spookstad terecht. Heel het centrum ligt overhoop omdat ze tramwegen aan het leggen zijn. Het was dus behoorlijk stoffig en er waren bijna geen mensen op straat. Dat kwam volgens mij omdat het vrijdag was. We weten niet zeker wat de moslims doen op vrijdag maar het lijkt erop dat ze dan heel de dag bidden en dus ook niet werken. Na een flinke wandeling waren we bij de Medina uitgekomen. We zagen kleine winkeltjes dus liepen we de Medina in. Na een paar honderd meter zijn we al weer omgedraaid omdat er geen winkeltjes meer te zien waren. Op de kaart zagen we dat naast de Medina een strand lag dus volgden we de muur van de Medina in de hoop dat we uiteindelijk bij een strand aan zouden komen. We kwamen in smalle drukke straatjes waar wij de enige toeristen waren. We hadden überhaupt heel de dag geen toeristen gezien. Uiteindelijk kwamen we achter de Medina uit en waren we nog steeds geen strand tegen gekomen. We besloten maar om weer terug naar het centrum te gaan en wilden binnendoor via de Medina lopen. Ook hier hadden we ons weer bedacht aangezien wij de enige toeristen daar waren en de straatjes smaller werden. Op de weg terug zagen we dat een winkelier boos werd op een vrouw. Zij liep weg en hij gooide een bezem naar haar toe. De borstel van de bezem viel onderweg van de steel en de steel kwam tegen mijn benen aan. Zonder iets te zeggen pakte de winkelier de steel weer op en ging weer achter de vrouw aan. Zonder iets te zeggen vervolgden wij onze weg. De enige manier om weer terug bij het centrum te komen was door dezelfde weg weer terug te lopen. Toen we terug in het centrum waren hebben we de taxi terug naar het hotel genomen. We zaten daar nog 2 dagen dus besloten we maar om in de avond op te zoeken wat we in Casablanca konden bezichtigen. De volgende dag deden we het weer rustig aan en maakten we volop gebruik van gratis wifi om onze blog bij te houden. Uiteindelijk hadden we zo rustig aangedaan dat het al laat in de middag was. We besloten toen maar om met de taxi naar het centrum te gaan en daar wat te gaan eten.


Moskee Hassan II

Onze laatste vrije dag in Casablanca hebben we besteed aan het bezichtigen van de twee na grootste moskee ter wereld, moskee Hassan II. Daarna zijn we langs de kust richting de rijke buurt gelopen en hebben we bij een strand café wat gedronken. Onderweg wilden we eigenlijk ook nog naar de vuurtoren. Het was die dag erg mistig dus konden we hem in eerste instantie niet vinden. Uiteindelijk zagen we in de verte iets wat op een vuurtoren leek. Om daar te komen moesten we eerst door een krottenbuurt lopen dus hebben we dat maar niet meer gedaan. Na ons drankje aan de kust hebben we een taxi terug naar het centrum genomen. Onderweg zijn we nog aangereden door een andere taxi. Onze chauffeur stopte namelijk plotseling de taxichauffeur achter ons was te laat en botste tegen ons aan. Gijs en ik wilden al uitstappen omdat we dachten dat het e.e.a. geregeld moest worden. Gijs was net uitgestapt en onze chauffeur kwam alweer terug om verder te rijden. Zo gaat dat dus hier in Marokko. In het centrum hebben we weer lekker gegeten  en hebben daarna een wandeling door het park richting de Twin Towers gemaakt. Een van deze torens is een hotel en de andere toren zijn appartementen. Onderin de Twin Towers is een shoppingcenter waar we een kijkje hebben genomen. Het was zondag dus de meeste winkeltjes waren gesloten en veel ruimtes stonden ook leeg. Voordat we weer een taxi terug naar het hotel hebben genomen zijn we bij een cafétje wat gaan drinken. Als avond eten hebben we stokbrood met tonijn gegeten. We zijn op tijd naar bed gegaan omdat we de volgende dag naar SPANA Casablanca moesten.