El Toro 15- 19 mei

Ik, Gijs en Noga

Dinsdag zijn we weer naar El Toro vertrokken. Dit keer pas om 10.00u omdat het flink aan het regenen was. Het pad was nu ook modderiger en gladder. Verder was de weg hetzelfde als de vorige keer en hebben we geen bijzondere dingen meegemaakt. Dit keer heb we de heenweg meteen een survey gelopen waardoor we 5,5 uur onderweg waren in plaats van 4 uur.Om 15.30u waren we eindelijk bij de hut en konden we onze bedjes klaar leggen en eten klaar maken. Dit keer hadden Gijs en ik onze klamboe meegenomen aangezien we de vorige keer helemaal lek zijn gestoken. Mijn vader was nieuwsgierig hoe we leven in de bossen. Voor andere nieuwsgierige mensen zal ik daar wat over vertellen.

Onderweg pizza eten!

De dag voor we naar het bos vertrekken kopen we eten voor alle dagen in het bos. Dit blijkt nog al een moeilijk klusje te zijn aangezien we verschillende keren net iets te weinig mee hebben genomen. Het eten wordt in zakken gedaan dat door paarden of

muildieren naar het bos wordt gedragen. We kunnen dus alleen producten meenemen die na zo’n lange rit nog goed zijn om te eten en die niet vernietigd worden. Helaas wordt de variatie hierdoor niet beter. We nemen namelijk altijd een hoop rijst, pasta en bonen mee. Om het een beetje smakelijk te maken nemen we uien, knoflook en tomatensaus mee. Dit keer hadden we overigens pech want de winkeltjes in het dorp hadden geen tomatensaus meer waardoor we pasta zonder saus moesten eten. Niet echt mijn favoriet!

Voor het lopen in het bos nemen we koekjes en chocolaatjes mee. Hier moeten we trouwens op tijd bij zijn want de gidsen die we bij hebben houden weinig rekening met anderen en eten zo de hele doos in de eerste paar dagen op. Vanaf de hut moeten we honderd meter naar beneden lopen om water te halen. We halen water uit een klein riviertje dat er schoon uit ziet. Met grote jerrycans lopen de gidsen of de mannen die mee zijn naar beneden om ze met water te vullen. Hiervan moeten we koken en drinken. Om het water te kunnen drinken gooien we er tabletten in. Elke dag opnieuw moeten de jerrycans gevuld worden. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk blij ben met mijn geslacht. Het is geen pretje om na een lange dag in het bos naar beneden te moeten lopen en vervolgens over het modderige pad weer omhoog te klimmen. Dit keer had Gijs ook geluk, hij heeft geen een keer water gehaald. Dit is in grote lijnen wat wij eten en drinken.

Gijs en Avél met machetes

Woensdagochtend werden we om 06.30u wakker gemaakt. Pasta was ons ontbijt en lunch aangezien we onderweg moesten lunchen. Gijs en ik gingen samen met een gids een pad vrijmaken, helaas. We moesten nog 1050 meter weg hakken. Rond 12.00u namen we pauze om te eten. Terwijl we in het bos zaten hoorden we verder op apen dus zijn we een kijkje gaan nemen. Het was een groep Geelstaart wolapen van ongeveer 11 individuen. Een vrouwtje ging recht boven ons staan en brak een grote tak af die ze vervolgens naar beneden gooide. Gelukkig stond mijn bodyguard Gijsje naast mij en ving hij de tak voor hij op mijn hoofd viel.

Even later begonnen drie kleintjes enthousiast in een boom van ongeveer 20 meter hoog te springen. Twee keer begon de boom flink te kraken en gaf de indruk om te vallen. We schrokken ons een hoedje. Na de tweede keer besloten we maar weer terug te gaan zodat de boom te ver weg was om op ons te kunnen vallen. Je ziet overal omgevallen bomen en je hoort ze zelfs omvallen. De kans dat een boom je plet is hier best groot.







De twee kleintjes

Het vrouwtje dat een tak zoekt

Gelukkig hebben we het pad af kunnen maken tot 3000 meter. De volgende dag hebben we een ander pad moeten meten en vrij maken. De laatste 700 meter van dit pad zijn we alsmaar naar beneden gegaan. We zijn tot de 1700 meter gekomen en moesten over hetzelfde pad weer terug. Je kan je voorstellen dat de eerste 700 meter behoorlijke rot meters waren aangezien we omhoog moesten klimmen na een dag hard werken. Het erge nog is dat we de volgende dag er achter kwamen, omdat Noga het pad had gelopen. Dat er 30 meter voor het laatste punt een andere weg terug is waardoor we niet helemaal naar boven hadden hoeven te lopen. Onze gids wist dat pad wel maar durfde niks te zeggen omdat hij bang was dat wij dachten dat hij ons naar iets anders zou brengen. Wat een drol. Noga was in 1 uur en 20 minuten terug gelopen terwijl wij er 2 uur over hadden gedaan in de regen nog wel! De volgende dag ben ik niet meer mee gegaan. Mijn knieën en enkels waren behoorlijk overbelast. Gelukkig hoefde Gijs alleen een survey te lopen dus was hij om 12.30u alweer klaar. Ik had intussen soep gemaakt van uien, wortels en natuurlijk rijst en pasta. Voor het avond eten hadik alvast wat aardappeltjes gefrituurd zodat we “frietjes” konden eten. Behoorlijk luxe in het bos!



Zaterdag zijn we weer terug gelopen en waren we om 12.15u terug in La Esperanza.

We wachten nog op reactie om naar Mendosa te gaan tot die tijd blijven we lekker in La Esperanza.