El Toro

Zaterdagochtend is onze zoektocht naar de Geelstaart Wolaap begonnen! Tenminste voor Gijs en mij. De echte reden dat we naar El Toro zijn gegaan is voor het vrij maken van de paden. Drie jaar geleden hebben Sam en Noga namelijk onderzoek gedaan naar de Geelstaat Wolaap en ze willen kijken of er verschil is met drie jaar geleden. Hiervoor moeten de paden die ze destijds hebben gemaakt weer vrij gemaakt worden.
Om 09.10u zijn Nicola, Gijs en ik begonnen met lopen richting El Toro. Sam en Apu zijn drie kwartier later vertrokken omdat ze op de gids met zijn paard moesten wachten. Apu is een jongen uit Lima die afgelopen week met ons mee is gegaan om te kijken of hij zijn scriptie kan schrijven over de kleinste uil in El Toro. De weg naar El Torro is zwaar om te lopen aangezien we meerdere bergen op en af moesten. Niet alleen de bergen waren een factor die het lopen zwaar maakten maar ook de stukken met modder en rotsen. Ongeveer op de helft, na een stijl stuk omhoog, namen we 5 minuten pauze. Terwijl we boven zaten om weer op adem te komen kwam Sam al met z’n grote voetstappen aangelopen. Hij had ons al ingehaald. Dit was dus een reden voor Nicola om eerder te vertrekken, het is bijna onmogelijk om hem bij te houden. De gidsen (de tweede gids is onderweg opgehaald) waren via een andere weg gelopen omdat ze met de paarden waren. Gijs besloot om Sam achterna te gaan dus liepen Nicola en ik uiteindelijk alleen. Nicola bedacht zich dat het wel fijn zou zijn als de jongens eerder bij de hut aan zouden komen. Dan konden ze alvast het eten voorbereiden, water halen en het vuur aanmaken. Ze had pech en ik trouwens ook. Voordat we de bossen van El Toro  naderden kwamen we ze weer tegen. Ze waren dus toch niet zo snel. Vanaf dat punt was het ongeveer nog een uur lopen. Natuurlijk moesten we eerst weer flink klimmen maar we hadden wel een goed vooruitzicht. Zodra we namelijk de top hadden bereikt hoefden we alleen nog maar naar beneden om naar de hut te komen. Terwijl we met onze laatste afdaling bezig waren hoorden we in de verte apen. Het geluid van de Geelstaart Wolaap! We liepen verder en zagen ze in de bomen zitten, slingeren of klimmen. We gingen rustig op het pad zitten om de apen te bewonderen en natuurlijk te fotograferen!

Ze waren behoorlijk nieuwsgierig en namen af en toe de tijd om naar ons te kijken. Ze staken het pad waarop wij zaten over en verdwenen langzaam uit ons zicht. Wat gaaf om een Geelstaart Wolaap dat een zwaar bedreigd diersoort is in het wild te zien! Volgens Sam hebben maar ongeveer 100 mensen op de wereld deze aap in het wild gezien dus mogen we van geluk spreken.

Vanaf dat punt was het niet ver meer. We moesten onderaan de berg nog een klein riviertje, dat tevens onze waterbron was, oversteken vervolgens nog een klein stukje omhoog en we waren bij de hut!

De gidsen waren er al en hadden gelukkig al water gehaald. Ze maakten het vuur aan en we konden ons eten warm maken. Na de lunch moesten we onze regenlaarzen weer aantrekken om weer omhoog te lopen zodat we de paden vrij konden maken. Gijs kreeg een machete om de takken weg te hakken en ik heb samen met Nicola het pad gemeten. We moesten namelijk om de 50 meter een lintje hangen als markeerpunt waarop we de naam van het pad (B2), de afstand en het jaar opschreven. Dit hebben we drie dagen gedaan voor 3 verschillenden paden. De laatste dag heeft Sam met Apu en 1 gids een ander pad vrij gemaakt. Gijs, Nicola en ik hebben in totaal ongeveer 6,1 km vrij gemaakt. Wat was dat rotwerk! Berg op berg af, rotsten op klimmen rotsen af klimmen, over boomstammen klimmen onder boomstammen door kruipen etc. De eerste 2 dagen waren nog het ergste. De eerste dag waren we te laat terug gelopen waardoor we uiteindelijk in het donker terug moesten lopen. Dat is normaal niet zo erg maar twee personen hadden een zaklamp bij en de rest niet. De tweede dag waren we om 10.30u al vertrokken voordat we gingen lunchen werd Sam in zijn arm gestoken. Even dachten we dat hij daar dood neer zou vallen. Hij werd lijk bleek was duizelig, kreeg overal jeuk en hij had het gevoel dat duizenden naalden in zijn benen staken. Gelukkig had Nicola anti-histamine pillen bij om zijn reactie wat te onderdrukken. Even dacht ik dat we terug zouden lopen maar Sam wilde toch doorgaan. Dus we hebben geluncht en zijn tot 17.00u doorgegaan. We waren ver van de hut verwijderd dus probeerden we via een andere weg de weg naar de hut te vinden. We waren langer onderweg dan gedacht dus weer liepen we in het donker. Dit keer hadden we voor de zekerheid lampjes meegenomen dus konden we in ieder geval iets zien. Er zaten behoorlijk gevaarlijke stukken tussen. Ze hadden het pad naar de hut gevonden en moesten hiervoor door een grot lopen. We liepen de grot in en  hoorden de vleermuizen om ons heen we hoorden ze niet alleen we roken het ook. Op de grond lag een dikke laag vleermuizen stront. Gijs had even pech want verloor precies hier even zijn evenwicht en had vervolgens een hand vol met vleermuizen stront.

Rond 19.00u waren we bij de hut aangekomen. Sam bood zijn verontschuldigingen aan en zei dat wat hij gedaan had heel slecht was en dat het niet meer voor zou komen. Dat is hem maar geraden, dachten Gijs en ik. Hij heeft zich aan z’n woord gehouden want de dagen daarop waren we voor het donker terug. De laatste dag, toen we alleen met Nicola en een gids waren,  hebben we een proefrondje gelopen. Straks als we echt gaan observeren mogen we niet sneller lopen dan 1 km per uur en moeten we alles noteren wat we van de Geelstaart Wolaap zien. Ook moeten we noteren of we andere zoogdieren zijn tegengekomen.
Woensdagochtend om 08.05u zijn we weer terug naar La Esperanza gelopen. Gijs en ik waren alweer bijna teleurgesteld omdat we de dagen dat we daar zaten geen apen of andere speciale dieren hebben gezien. Terwijl we het vervelende pad omhoog liepen hoorden we in de verte de aapjes weer. We volgenden het geluid en kwamen ze weer tegen! Het grootste gedeelte van de groep was al vertrokken maar er waren nog een paar kleintjes en moeders achter gebleven waar we een filmpje en foto’s van hebben gemaakt!